Janneke Heimweg | Auteurspagina

Op de valreep mijn schrijfjaaroverzicht van 2013. Terwijl  2012 vooral een leerjaar was, waarin ik van alles aanpakte en uitprobeerde, oftewel mijzelf ontdekte in het schrijven, was 2013 meer een jaar van de verdieping. Thrillerdebuut Zo schrijf ik sinds januari 2013 aan mijn thrillermanuscript Cum Laude . De eerste versie is inmiddels alweer een tijd klaar en ik ben druk bezig met de tweede versie. Herschrijven en alsnog het fundament van het verhaal opbouwen. Dus eigenlijk is 2013 ook een leerjaar, want bij een eventueel tweede manuscript begin ik natuurlijk als eerste met dat o zo belangrijke fundament. Maar goed, al doende leert men, zo blijkt ook hier. Wat de plannen zijn voor Cum Laude in 2014 is nog vaag, dit hangt allemaal af van hoe snel ik kan herschrijven.  In ieder geval  heb ik half februari 2014 een deadline om zo veel mogelijk van mijn manuscript in te leveren voor proeflezen. UK-verhalenwedstrijd Begin 2013 schreef ik een kort ver...

Vandaag ben ik tot een buitengewoon inzicht gekomen. Het verhaal van Cum Laude staat centraal. En dus niet de schrijver met haar uitgeefdrang of een marketingtechnisch goede periode om uit te geven (als dat überhaupt gaat lukken in deze tijd.) Halleluja Hier spreekt een zeer opgeluchte schrijver, die zich eerder deze dagen door factoren van buitenaf (oké, en deels van binnenuit) liet opjutten. De briljante blog van schrijver Marcel van Driel en een goed gesprek met het thuisfront lieten mij gisteren de ogen openen. Het gaat dus om het verhaal dat je wilt vertellen. Alleen als je zelf meer dan 100% tevreden bent, dan moet je naar buiten komen met je manuscript. Anders heb je voor altijd spijt. En als debutant geldt natuurlijk: debuteren kun je maar een keer. Fans Maar ik had tijd nodig om tot dit inzicht te komen. Want ik liet mij leiden door enthousiaste mensen om mij heen die zeiden: ‘jouw boek komt in 2014 uit, toch?’ Natuurlijk, dromer als ik ben, knikte ik...

‘Nou Ida, voor boven je bed?’ ‘Ik heb hem al naast me in bed liggen hoor, dat is genoeg.’ Hilariteit alom in het atelier van Anne Ruurd Oosterwoud in het Paleis Groningen , waar je vanmiddag tijdens de culturele zondag je portret kan laten tekenen. Als ik binnenkom in het overvolle- en warme atelier zie ik meteen een wat oudere man op een krukje zitten.  Tegenover hem staat Anne Ruurd Oosterwoud de laatste hand te leggen aan het portret van deze man. Het lijkt goed, moet ik zeggen. Of zijn vrouw Ida dat ook vindt, is twijfelachtig want als het portret klaar is en haar man instemmend knikt en blij roept dat het zo’n gelijkenis is, zegt zij: ‘Niet in de woonkamer hoor.’ Weer lachen we allemaal hardop, de vrouw lacht met ons mee. Erg gezellig allemaal, maar toch ben ik nu heel benieuwd waar (en of?) het portret uiteindelijk opgehangen zal worden. Let’s clean this shit up Het is alweer de laatste culturele zondag van dit jaar en ook vanmiddag is er weer veel t...

Ik zou mezelf niet zijn als ik niet zou bloggen over gistermiddag. De uitreiking van het Hendrik de Vriesstipendium 2013, het moment waarmee ik al vijf maanden bezig ben. Op de voorgrond tijdens het maken van mijn werkplan en op de achtergrond in de maanden die volgen in afwachting. Als ik deze prestigieuze schrijfprijs zou winnen, dan zou ik €6000,- ontvangen om in een jaar mijn novelle te schrijven. Inderdaad een geweldige prijs. Ik diende een werkplan in genaamd ‘Kraak om Noord’. Een thrillerverhaal over de krakersrellen in het Wolters Noordhoff Complex, wat nu de openbare bibliotheek in Groningen is. Ik had veel zin om hiermee aan de slag te gaan. Maar het mocht niet baten, ik won namelijk niet. Nagelbijten En mensen, het was zo spannend gistermiddag. Voor mij althans. Niet eerder voelde ik zoveel stress, zelfs niet bij mijn voordracht bij Silo Passage of bij de prijsuitreiking van de UK- schrijfwedstrijd.  Mijn voeten waren als ijsklompen, afwachtend op de verlosse...

Omdat het vandaag een mooie datum is voor een blog. Onlangs deed ik (tegen alle beloftes in) weer eens mee met een schrijfwedstrijd. Een zeer kort verhaal, n.a.v. een optreden van The three Al's in Grand Theatre.  Hieronder lees je mijn 200 woorden die ik instuurde. Eeuwige roem (door Janneke Heimweg) 'Potdicht! En alles is donker.’ Ik kijk onze bassist aan. Dit kan niet waar zijn.
 'Laat mij eens, jullie meisjes...' De lach van Joost galmt door de verlaten straat. Waar is iedereen? Ons publiek, de wachtrij.   Vanuit de Transporter klinkt nog meer gelach, dat indrinken gaan we afschaffen. Het is verdomme Eurosonic, the real shit . We moeten onszelf serieus nemen, als we tenminste willen dat anderen hetzelfde doen. Na vanavond zullen we eindelijk beroemd zijn. 'Zie je nou wel, ik zei het toch.' Ik kijk om me heen, is er echt niemand? Joost rukt nog harder aan het rolhek. Duwt dan zijn hand door een opening en ramt op de deur erachter. Geen bew...

'Dan maar een kat.' Dit is zo’n beetje mijn mooiste zin uit Cum Laude op dit moment. Het zegt alles over Juul, over haar gevoel, en over haar situatie. Ik kijk naar de zin en ben blij. Met mijn schrijfwerk, mijn onderwerp en met mijn personages. Alles past bij mij, alles is mij. Maar de laatste tijd knaagt het ongeduld. Mijn herschrijven gaat te traag. Ik wil dat mijn thriller af is, dat het naar de proeflezers kan en dan ooit eens naar een uitgever. Maar Cum Laude is nog lang niet klaar. Echt nog LANG niet. Stop met schrijven! Momenteel ben ik druk (mijn traagheid ligt echt niet aan de schrijftijd) met herschrijven; verhaallijnen uitbreiden en alles compleet maken. Personages uitdiepen, motieven bedenken voor hun acties. En telkens weer blijkt dat er in dat hoofdstuk dat ene personage alvast een introductie nodig heeft en dat in dit hoofdstuk die overpeinzing toch een dialoog moet zijn. En zo blijf ik dus maar hangen bij de eerste tien hoofdstukken. Mi...

Writer's block kennen we allemaal. Sommigen schrijven er hele boeken over, ik laat het bij dit blog.  Hieronder lees je enkele tips, schroom niet om te reageren of om tips toe te voegen. Met elkaar kunnen we zo een hele lijst  writer’s block- killers  verzamelen. Blijf schrijven Bij een writer’s block is het van groot belang dat je blijft schrijven. Hoe je dat doet, en wat je schrijft maakt niet eens zo veel uit. Start bijvoorbeeld een blog en schrijf op dat je een writer’s block hebt. Vermeld waaraan je schrijft en wat je al geprobeerd hebt om dit block uit de weg te ruimen. Je zal zien dat je weer lekker bezig bent, dat de schrijfmotor in jezelf weer op gang komt en met een beetje geluk krijg je leuke, motiverende reacties van medeschrijvers die vaak ook weer hun tips met je delen. Research In het geval van schrijven aan een manuscript is het raadzaam om (opnieuw) research te doen. Duik in het onderwerp van je manuscript, lees vergelijkbar...

Onlangs deed ik weer een rondje ‘blogs lezen’.  Via twitter komen er dagelijks oproepjes voorbij van fanatieke bloggers. Dus even rustig zitten en lezen; waar is men mee bezig en wat kan ik ervan leren? Tijdens het lezen kwam er ineens een vraag in mij op. Wat is het verschil tussen inspiratie opdoen en afkijken? Natuurlijk weet ik het verschil wel, maar in de literatuur  dan met name bij ‘beginnende schrijvers met ambitie’ (deze uitdrukking lees ik steeds vaker, als het om mijn soort schrijvers gaat) is de grens tussen deze twee termen vaag. Ook tijdens het lezen van boeken, kijk ik goed naar hoe de schrijver schrijft. Zelf wist ik tijdens het lezen van ‘Magnus’ van Arjen Lubach ineens hoe het verder moest met mijn manuscript. Zijn schrijfstijl lijkt, vind ik, op de mijne en de ogenschijnlijke eenvoud waarmee hij zijn personages op pad stuurt inspireert me. Maar ben ik nu niet stiekem aan het afkijken? Na-apen of kopiëren? Waar ligt de grens...

Help, ik moet contact maken op een schoolplein! Ja, dat vind ik dus wat. Sinds dit schooljaar ben ik een kleutermoeder en eindelijk, na zes weken, heb ik een heus gesprek met een heuse schoolmoeder op het schoolplein gehad. Een hele prestatie. Contactgestoord? Zeker niet. Maar je zou het eens moeten zien, zo’n schoolplein. Eerst maagdelijk leeg, maar vlak voordat de kinderen uitkomen overspoeld met ouders. In alle soorten en maten. Velen veilig achter hun smartphone, anderen in gesprek (ja, zij wel). Maar ik houd mijn hoofd omhoog, rug recht en verstop mij niet. Oh nee! In die zes weken heb ik een goed beeld gekregen van mijn buurtgenoten en veel nieuwe karakters voor ‘Cum Laude’ opgedaan. Foute inschatting Ik wacht en kijk. Als een nieuwe moeder, maar vooral als schrijver. Schrijvers doen dat, namelijk, kijken. Veel en vaak. Zo zag ik dus al een paar keer een moeder staan, heel bijzonder op zo’n schoolplein. Ik had haar van top tot teen bekeken, vanonder m...

Ik moet wat kwijt, een bekentenis. Ik heb mijn thrillermanuscript ‘Cum Laude’ verwaarloosd. Afgelopen zomer heb ik (tegen al mijn beloftes in) geschreven aan een nieuw project. Ik leek wel gek! Nieuwe liefde Mijn nieuwe schrijfliefde is mijn plan voor het Hendrik de Vriesstipendium 2013 . Tweejaarlijks is de gemeente Groningen op zoek naar nieuw literair talent. Aan twee talenten wordt een beurs van maar liefst €6000,- toegekend om hun schrijfproject te financieren. De deadline is inmiddels verstreken dus nu kan het nagelbijten beginnen. Te groen Twee jaar geleden deed ik ook mee, maar werd toen niet uitgekozen (logisch hoor, als ik zie wat ik toen indiende) omdat ik nog ‘weinig in het literaire veld had gepresteerd’ (jurycommentaar). Dus dit jaar een nieuwe poging, en gelijk de laatste aangezien de leeftijdsgrens van 35 wordt gehanteerd. Spannend dus. Kan ik dat? Toch was ik niet zeker over mijn deelname. Ik twijfel(de) of ik aan twee manuscripten t...

‘Je moet toch eten.’ Met die woorden harkte mijn oma vroeger al haar (klein)kinderen bij elkaar voor het zondagmiddagdiner. Geen excuus. Eten is niet alleen voedzaam en noodzakelijk, ook is het een sociale aangelegenheid en verbindt het mensen. Zo ook vandaag bij de eerste Culturele Zondag na de zomer in ‘ Het Paleis Groningen ’ , vandaag onder de naam Culinaire Zondag. Koekkampioen Als eerste stap ik binnen bij Uitgeverij Passage. Daar tref ik Hans Donderwinkel aan, te midden van een stapel ‘Echte Groninger Koeken’. Hij is schrijver van het boek ‘ Gronings eten ’ en vertelt vanmiddag over culinaire tradities in Groningen. Een vrolijke verhalenverteller. Meteen neemt hij me mee naar de Groningse eetgeschiedenis. Hij vertelt over Bakkerij Olinga (de Koekkampioen) in Bierum, die als enige in het land de ‘Echte Groninger Koek’ maakt. Ik mag proeven en kan niets anders zeggen dan dat het een heerlijke en bijzondere koek is. ‘Met de hand gemaakt’, vertelt Donderwin...

Onderweg (door Janneke Heimweg) In de auto Twee voor, twee achter Regen pest het liedje Koeien rennen weg Traveling somewhere Could be anywhere There’s a coldness in the air
 I don't care 
 Lange boten Waar is de wachtermeneer?
 Golven  op de weg Niet van de regen
 We drift deeper into the sound Live goes on Embrace me, surround me As the rush comes Nog een keer
 Wat ben je allemaal aan het doen? Zinnen  komen op Wij willen gewoon een zeilboot Songtekst :   Motorcycle- As the rush comes

Verhalenbundel van Uitgeverij Passage Op zo'n dag dat je overal tegenaan wilt schoppen, verzin je vaak de mooiste dingen.
 Zo vroeg ik mij afgelopen week ineens af waarom e-book covers in godsnaam rechthoekig zijn. Waarom niet rond, of driehoekig? Het maakt voor het web immers niets uit. En daar bedacht ik een nieuwe marketingstrategie. Een gat in de markt, een topidee, waar jij je voordeel mee kan doen. Alsjeblieft, graag gedaan. Ik hou van echte boeken Het mag duidelijk zijn dat ik niet van e-books en e-readers hou. Bestempel me maar als ouderwets, dat maakt me niets uit. Ik hou gewoon van de geur van boeken. Het gewichtige, het mysterieuze wat zo'n prachtig nieuw exemplaar uitstraalt. Ja, zelfs hou ik van de kapot gelezen bibliotheekboeken die verklappen dat de vorige lezer kettingroker of parfumverslaafde was. Dat alles kun je nooit bij een e-book weten. Een e-book heeft geen gebruikersgeschiedenis. Een e-book is een dood ding. Hebberig Va...