IJsklompen en champagne: uitreiking van het Hendrik de Vriesstipendium 2013

Ik zou mezelf niet zijn als ik niet zou bloggen over gistermiddag. De uitreiking van het Hendrik de Vriesstipendium 2013, het moment waarmee ik al vijf maanden bezig ben. Op de voorgrond tijdens het maken van mijn werkplan en op de achtergrond in de maanden die volgen in afwachting.

Als ik deze prestigieuze schrijfprijs zou winnen, dan zou ik €6000,- ontvangen om in een jaar mijn novelle te schrijven. Inderdaad een geweldige prijs.

Ik diende een werkplan in genaamd ‘Kraak om Noord’. Een thrillerverhaal over de krakersrellen in het Wolters Noordhoff Complex, wat nu de openbare bibliotheek in Groningen is. Ik had veel zin om hiermee aan de slag te gaan.

Maar het mocht niet baten, ik won namelijk niet.

Nagelbijten

En mensen, het was zo spannend gistermiddag. Voor mij althans. Niet eerder voelde ik zoveel stress, zelfs niet bij mijn voordracht bij Silo Passage of bij de prijsuitreiking van de UK- schrijfwedstrijd. Mijn voeten waren als ijsklompen, afwachtend op de verlossende woorden dwong ik mezelf mijn tenen te blijven bewegen uit angst dat ze ter plekke zouden afbrokkelen. Mijn vingers waren spierwit en voelden aan als…, nou ja bedenk het zelf maar.

En dan mijn bovenlip. Strak. Onbeweeglijk. Ik wou er toch graag een beetje met een glimlach bijzitten, maar wat ik ook probeerde: die lip bleef strak. 

Gunfactor
Maar wat was het leuk toen mijn fragment uit ‘Kraak om Noord’ werd voorgelezen. Als eerste, dus iedereen lette op. En wat was het leuk dat ik weer samen met Ruth Koops van ’t Jagt bij een prijsuitreiking zat.

‘Als jij wint, dan heb ik al twee keer van jou verloren', zei ik voorafgaand aan de uitreiking. (Ruth won de UK-schrijfwedstrijd 2013)
‘Ja, dat wordt dan wel een dingetje’, grijnsde ze.
Maar wat zou het geven, we gunden het elkaar. 

Het moment suprême kwam steeds dichterbij. Ik vergat te ademen en bedacht koortsachtig of ik er nog wel bijzat met die o zo ontspannen glimlach. Naast mij hoorde ik Ruth net zo diep zuchten als ik.

En daar werden de namen genoemd. Ik hoorde mezelf juichen toen Ruth en Lieke opsprongen en elkaar in de armen vlogen. Later zei jurylid Herman Sandman dat hij verbaasd had gekeken wie van de verliezers daar zo joelde.

Ik was gewoon oprecht blij voor de meiden. Natuurlijk moest ik even slikken, maar tegelijk met dat het gevoel weer terugkwam in mijn ledematen merkte ik dat ik plaatsvervangend blij was voor hen. Er werd gezoend, geknuffeld (getroost door mijn lieve collega Marian) en champagne gedronken.

Even slikken

Al met al was het een leuke middag, veel mensen gesproken en bemoedigende woorden (‘je gaat toch wel door met schrijven he’) in ontvangst genomen.
Maar zo bij het ontwaken vanochtend was er even een klein slikmoment, het besef dat ik niet had gewonnen. En dat het leven nu weer gewoon doorgaat, alsof er nooit een stipendium is geweest. 

En dat is geweldig! Ik ga nu druk verder met mijn thriller ‘CumLaude’. Onder andere met de interviews, die ik toch vooruit had geschoven, met de gedachte: stel als ik win dan heb ik geen tijd meer voor Cum Laude.

Dus lekker verder om mijn thrillerdebuut aan te scherpen en klaar te maken voor de proeflezers.