Janneke Heimweg | Auteurspagina

Misschien is het raar om een jaaroverzicht over mijzelf te schrijven, immers alleen mensen die echt wat te vertellen hebben doen dit.  Maar toch heb ik ook best veel beleefd en gedaan in het afgelopen schrijfjaar, dus vandaar deze overzichtsblog. Halverwege 2012 startte ik deze blog, waarop ik wekelijks een bericht post. Om mijn schrijfhart te luchten, schrijfsels op een rijtje te zetten of om een verhaal dat ik instuurde voor een schrijfwedstrijd te posten. Publicaties Er waren voor mijn doen veel publicaties . In papieren verhalenbundels en in e-books zijn er zes verhalen van mij verschenen. Gezien het feit dat ik in 2011 niets publiceerde is dit een behoorlijke stijging. Een van deze verhalen behaalde de derde prijs. (Boek) recensies Via een goede vriendin kwam ik in de zomer in contact met de community-manager van groningen.dichtbij.nl. Hij zocht iemand die een boekrecensie wilde schrijven over ‘ Vuurbom. De geschiedenis van een vriendschap ’ van Harm de J

Voor de liefhebber is hier mijn verhaal te lezen dat ik onlangs schreef voor het project 'Bij nacht en ontij' van dewebschrijvers.nl. Het verhaal werd gepubliceerd in een papierenbundel en een e-book . ‘Dokter, ik weet het zeker. Ze heeft het weer. Hersenvliesontsteking. Ze gedraagt zich hetzelfde als vorig jaar. Ze gaat dood!’ Zachtjes duwt dokter de moeder van Sanne in de patiëntenstoel. Onze heldin, waarde lezer, is huisarts. Sanne, ons tienerpatiëntje, ligt als een baby bij haar moeder. Een bizar gezicht. ‘Waarom denkt u dat ze het weer heeft?’, dokter ademt onhoorbaar uit. De moeder ratelt. Zo snel dokter kan, typt ze alle informatie in. Het meisje kreunt zachtjes bij haar moeder op schoot. Zo jong en dan zulke erge hoofdpijn? De vingers van onze heldin roffelen op de toetsen, ze voelt haar bloed sneller stromen. Haar dokterswachtdienst is begonnen. Wat weet mama er van, hoe ik mij voel. Ze is altijd zo snel in paniek. Laat me toch.

Als ik aankom bij ‘ Het Paleis Groningen ’ komt de geur van verbrand hout me al tegemoet, op het plein klinkt kerstmuziek en geroezemoes. En, ik ruik de Glühwein; die overheerlijke, zachte en zoete geur symboliseert gezelligheid en warmte, precies goed dus voor deze culturele middag. Afscheidsreceptie Met de nieuwste bundel van Herman Sandman onder mijn arm, snel ik de trap op naar Uitgeverij Passage . Daar is het gezellig druk. Herman zit achter een lange tafel, midden tussen zijn schrijfschatten en bakjes gevuld met nootjes en chips. Er zijn natuurlijk meer mensen die graag een handtekening willen, dus geduldig wachten we op onze buurt. Even een praatje en voldaan vertrek ik weer, om mij in het in het culturele feestgedruis te storten. Veiling Hoogtepunt van deze 'Culturele Zondag' is de veiling, in de deelnemende ateliers zijn de kavels alvast te bezichtigen. En als ik tegen 15.30 uur richting de Erlenmeyerzaal loop, zijn alle gangen vreemd leeg. Het is stil

Aanstaande zondag, 16 december 2012, is er weer een nieuwe Culturele Zondag. Het belooft een speciale middag te worden. Het is de laatste Culturele Zondag van dit jaar, velen zullen zich de bijzondere zondagmiddagen in ‘ Het Paleis Groningen ’ van het afgelopen jaar herinneren. Men zal erover praten de komende zondag, memoreren, zo gaat dat. Wat was jouw mooiste Culturele Zondagmoment? Wat is er te doen? Zoals gewoonlijk weer van alles. Bij  Uitgeverij Passage  begint om 14.00 uur de doorlopende afscheidsreceptie van Herman Sandman. Hij verlaat (helaas) de Groninger Gezinsbode. Ook kun je Hermans nieuwste bundel ‘De laatste bus naar Slochteren’ aanschaffen en natuurlijk laten signeren. Dit laatste ga ikzelf zeker doen. Ik heb veel geleerd van Herman Sandman, lees hier mijn blog  'Hou de klompen maar aan (Herman bedankt)'  die ik schreef n.a.v. zijn vertrek. Veiling Het grootste evenement deze middag is de veiling. Al direct om 13.00 uur kun je met een

Je hebt soms van die periodes, je kent het wel. Momenteel is zo’n periode. En als je dan ook nog, net als ik, een type bent van ‘de klok horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt’, dan gebeuren er vreemde dingen. Zo had ik gister, in zo’n typische klepelbui, getweet dat de aarde morgen (12-12-2012) vergaat. Wat een toestand. Ik vroeg jullie of jullie al zenuwachtig waren voor deze datum. Natuurlijk reageerde niemand, want er is helemaal niets om zenuwachtig voor te zijn. Tenzij je morgen gaat trouwen, maar voor de rest is morgen gewoon morgen. Het verbaasde me, ergens in mijn achterhoofd, dat de Inca’s zo’n mooie datum voor deze rampspoed bedacht hadden. Maar ja, wie ben ik. Totdat me vandaag ineens de twijfel te binnen schoot. Hoe zat dat nou met die bewuste datum? Ik googlede: ‘wanneer vergaat de aarde’ en kwam op het antwoord. Ai, ai. Ik had het weer eens fout. Je begrijpt, hier moet ik over bloggen. Dit moet ik kwijt. Je hebt dat vast ook wel een

Afgelopen donderdag heb ik op twitter een heuse belofte gedaan: JannyAnna ‏ @ JannyAnna Mijn # kerstverhaal verstuurd. En hierbij beloof ik aan mijn # manuscript dat ik niet meer zal deelnemen aan # schrijfwedstrijden . C ollapse    Reply   Delete   Favorit e 4:1 1 PM - 29 Nov 12 · Details Met sommigen van jullie heb ik het hier al uitgebreid over gehad, maar toch moet ik mijn gevoel nog even kwijt. Hierna hou ik erover op. De belofte Ik heb dus aan mijn manuscript beloofd dat ik (voorlopig) niet meer meedoe aan schrijfwedstrijden. Dus niet ‘nooit weer’, want dat kan ik niet beloven, maar gewoon ‘voorlopig niet’.  Wat is er mis gegaan? Ik heb het even gehad met de schrijfwedstrijden. Het is een constante strijd tussen mijn manuscript en de wedstrijden. Om het mezelf goed te praten, schrijf ik voor de schrijfwedstrijden vaak fragmenten voor mijn manuscript. Zo ben ik toch bezig met mijn personages en met het verhaal. Een goed compromis, d

Hoera, er is weer eens een ouderwetse schrijftwijfel waarover ik mijn hart hier moet luchten. Het heeft te maken met het verstrijken van de tijd, van het leven. Met de jeugd van tegenwoordig. Namelijk, mijn lieve kleine schatten worden groot.   Eigenlijk sinds de geboorte van mijn oudste, bijna vier jaar geleden, schrijf ik. Mooi overdag, thuis op de bank als meneertje lag te slapen. En wat sliep hij veel in het begin, uren achter elkaar. Mooie schrijfuren voor mij dus. Inmiddels slaapt hij nog e é n slaapje van twee uren, en als ik geluk heb soms drie uren. Fijn dus. Toen de jongste erbij kwam, ging mijn schrijfritme gewoon door. Ook zij slaapt tegenwoordig een slaapje van ongeveer drie uren. Je merkt, ik ben een gezegend mens. Een mooie bijkomstigheid van dit schrijfritme is, dat als mijn kinderen wakker zijn, ik niet hoef te schrijven. Natuurlijk schrijft mijn hoofd rustig verder tussen het opvoeden door, maar ik kan fysiek gezien mijn volle aandacht bij mijn

Hieronder te lezen mijn 400 woorden voor de verhalenwedstrijd van Literair Nederland naar aanleiding van de film 'In het huis' ('Dans la maison'). Helaas geen prijs. In het huis (door Janneke Heimweg) Op mijn tenen sta ik nu. Nog steeds kan ik niet in de keuken kijken. Ik zucht, verleng in gedachten mijn tenen. Niets. Wel ruik ik vis, natuurlijk geen vlees op vrijdag. Gerammel van potten en pannen. Binnen lacht Stefan, hard, nu nog wel. ‘Vertrouw op mij’, had hij gezegd. Mijn beste vriend, hij wist dat ik mijn hele leven niets anders gedaan had. Ik ren naar de achterdeur van het herenhuis en beklim de geveltrap. ‘Je moet het doen tijdens het eten’, had Stefan gezegd, ‘dan is iedereen in de eetkeuken, jij kunt ongestoord naar binnen. Ik zorg dat de keukendeur dicht is. Kind kan de was doen.’ Eigenlijk was het mis gegaan tussen ons toen hij mijn grote liefde zoende. Als vrienden deelde je alles, dus deed ik eerst niet moeilijk. Maar toen hij ook met haar

Eureka! Mijn plot is rond. Ik heb een SLUITEND plot. Ik ben zo blij. Het is ongelofelijk hoe blij je als schrijver kunt zijn met zo’n ontdekking. Ineens, zo maar uit het niets was daar het touw dat mijn plot vlot trok. We kunnen weer door! Wat is er gebeurd? De afgelopen weken heb ik nauwelijks geschreven aan mijn manuscript. Ik liet mij afleiden door interessante schrijfwedstrijden en, nog veel belangrijker, ik had mijn plot niet sluitend. Ik baalde ervan. Natuurlijk heb ik er veel over gesproken, hierdoor kreeg ik verschillende ideeën. Maar telkens net niet die ene juiste, precies passende tip die mijn verhaal verder kon trekken. Onzekerheid sloeg toe. Misschien ben ik nog helemaal niet toe aan het schrijven van een heel manuscript? Is mijn verhaal nou wel zo interessant? Hoe moet het nu verder? Wat wil ik (niet)? Wat ik absoluut niet wil is het schrijven van een streekroman of een ‘De Doornvogels’- achtig verhaal (met alle respect voor de schrijvers), laa

Zojuist lees ik dat Herman Sandman stopt bij de Gezinsbode. Die Herman. Deze blog schrijf ik omdat ik dit nieuws even moet verwerken. Wat heb ik met Herman? Allereerst zijn schrijfstijl. Met zijn kenmerkende korte zinnen valt Herman altijd direct op met zijn recensies of interviews in de Gezinsbode. Door zijn nuchtere woorden wist ik meteen vanaf de eerste zin dat Herman het stuk had geschreven, wanneer ik dit controleerde had ik altijd gelijk. En dan zijn wekelijkse column 'De klompen weer aan'. Iedere donderdag verheugde ik mij weer op een nieuw verhaal uit Slochteren. Zelf ben ik nooit in dit dorp geweest, maar dankzij Herman met zijn heldere, soms cynische, maar altijd hilarische blik op het leven in dit boerendorp in Oost- Groningen, heb ik al veel geleerd over deze streek en zijn bewoners. Zelf heb ik Herman twee keer mogen ontmoeten. De eerste keer was tijdens een cursusavond van dewebschrijvers.nl. Herman had mijn vriendschapsverhaal beoordee

Klokslag 13.00 uur kom ik aan bij ‘Het Paleis’ .   Mijn ongewone stiptheid heeft twee redenen:        1)       Ik heb er zin in,        2)       Ik heb nog andere feestiviteiten deze middag en moet helaas dus weer vroeg weg. Bij de ingang een manspersoon in gele stofjas en halve bivakmuts. Een bezoeker of een act? Altijd spannend en verrassend zo’n Culturele Zondag. NNT- Don Juan Als enige, en waarschijnlijk ook als eerste, loop ik het ‘Spectrum’ binnen voor ‘ The making of Don Juan ’. Ik word vriendelijk verwelkomd met een kersenbonbon aan een kaartje. Een prijsvraag: wat is mijn beste openingszin? De prijs: twee vrijkaarten voor de voorstelling Don Juan. Als schrijver zou mij natuurlijk nu meteen talloze openingszinnen (zonder spelfouten) te binnen moeten schieten, maar niets is minder waar. Ik word afgeleid door de knappe hoofdrolspeler die op beeld antwoord geeft (in zwoel Belgisch) op diepzinnige vragen. Ik zak neer op de rode zitzakken en stop de bonbon in mijn m

Ja zeker! Aanstaande zondag is er weer een ‘Culturele Zondag’ in ‘ Het Paleis’ in Groningen. Het thema is dit keer ‘Zingen en Spelen’. Don Juan Een grote rol, deze middag, is voor het toneelstuk ‘Don Juan’ van het Noord Nederlands Toneel. Tijdens deze Culturele Zondag is een film te zien van ‘ The Making of Don Juan’ . De billboards in de stad hangen vol met het knappe gezicht van de hoofdrolspeler van dit hilarische (recensie DvhN) toneelstuk. Zou ‘Don Juan’ er zelf ook zijn? Alleen al de kans op een ontmoeting met deze knapperd laat mij zondag naar 'Het Paleis' rennen. Oorlog? Op het binnenplein zijn ‘ Guerrilla acts’ uit Don Juan te zien. Mijn ervaring is dat de acts op het plein altijd spectaculair en meeslepend zijn. Iedereen, jong en oud, blijft staan en kijkt. Laat Guerrilla nu net ‘kleine oorlog’ betekenen, dus dat belooft wat. Open Ateliers Zo’n vijftig ateliers hebben hun deuren geopend. Dus kom op bezoek bij de kunstenaars en bedrijven in

Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk