Over Janneke Heimweg

Janneke Heimweg (1979) uit Groningen is (gast)blogger en redacteur bij Glasnost radio (OOG). Sinds 2012 zijn negen korte verhalen van haar gepubliceerd in verhalenbundels, twee daarvan wonnen een prijs. Ook schrijft ze boekrecensies en draagt haar columns voor tijdens literaire avonden. In mei 2017 verscheen haar thrillerdebuut DE JUDAJAAGSTER, bij Uitgeverij Palmslag. 



Publicaties (korte verhalen)

  • ‘Zolang ze weet dat ik Anna heet’ (2014, Uitgeverij Passage)

  • ‘Zachte lippen’ (2014, Uitgeverij Passage)

  • ‘Nieuwe Vrienden’ (2013, Uitgeverij Passage)

  • ‘Hemelsbrood’ (2012, Toekomstschrijvers)

  • ‘Morgen ben ik Monnik’ (2012, Schrijfatelier Alicia)

  • ‘Eindelijk stil’ (2012, Uitgeverij Jaylen Books)

  • ‘Als ik kon toveren’ (2012, dewebschrijvers.nl)

  • ‘Waanzinnige wraak’ (2012, dewebschrijvers.nl)

  • ‘Vaagheid in geschrifte’ (2012, dewebschrijvers.nl)



Cursussen/ Workshops

  • Voorjaar 2011: cursus 'Proza schrijven' aan de Volksuniversiteit Groningen, docent: Lupko Ellen

  • November 2011: workshops 'Thriller schrijven' bij dewebschrijvers.nl door Lupko Ellen, René Appel en Elle van Rijn

  • Voorjaar 2012: workshops 'Schrijven' bij dewebschrijvers.nl door Herman Sandman en Rita Spijker

  • Januari 2013: Masterclass 'Schrijven' aan Schrijflab058, docent: Renate Dorrestein



Reacties

  1. Lydia Kruiper16 mei 2013 om 14:44

    Wat heb je al ontzettend veel gedaan in die 2 jaar. Je schrijfstijl vind ik erg prettig en aangenaam om te lezen.

    Knap hoor
    groetjes,

    Lydia Kruiper

    BeantwoordenVerwijderen
  2. astrid de Jager7 maart 2014 om 09:23

    Wat schrijf je leuk. Prettig om te lezen. Ik wil heel graag je boek lezen, kijk er naar uit

    Groetjes van Astrid de Jager

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen