2017: Het jaar van De Droom

21 dec. Voordragen in bibliotheek Hoogezand
Ik ben gewoon een leuker mens als ik schrijf. Dit is niet de eerste keer dat ik deze zin hier in een blog neerzet. Maar toch iedere keer moet ik het weer bij mezelf ontdekken. Het menselijk brein is ondoorgrondelijk… Ik heb nu vakantie en doe niets. Waar ik in de eerste dagen erg genoot, ben ik nu mopperig. Vorig jaar in de kerstvakantie had ik gillende schrijfstress want ik had de laatste deadline voor mijn thriller De Judajaagster op 2 janauri 2017. Dus elk vrij uur ging naar mijn boek. Het heerlijke hiervan was (dat zie ik nu achteraf, want o wat baalde ik toen van die druk) is dat ik geen tijd had om over dingen als kerstblues en eindejaarsmineur na te denken. Laat staan het te voelen. Je raadt al hoe het me nu vergaat.

Sweet dreams
19 dec. Signeren bij Daan Nijman
Maarrrr…. Wat heb ik een fantastisch jaar gehad. In het jaar 2017 is gewoon mijn droom uitgekomen! Ja, daar moet ik echt even een uitroepteken achter zetten hoor. Want hoe bizar geweldig en vreemd en hilarisch is dat wel niet. Ik heb mijn debuut -DE JUDAJAAGSTER- gepresenteerd en heb al het leuks wat daarbij komt kijken met volle teugen beleefd en ervan genoten. En dat terwijl het leven gewoon doorgaat (wat weer een heel geruststellend gevoel gaf). Zo was er een heus krantenartikel over mij en mijn debuut, er waren vier signeersessies (waarvan de vierde afgelopen 19 december) en er waren twee voordrachten (de tweede was afgelopen 21 december –hoe leuk was het om een half jaar na verschijnen weer met De Judajaagster bezig te zijn (waar trouwens nog prachtige recensies op kwamen)

Hoe 2018 eruit gaat zien? 
In ieder geval ben ik voorzichtig begonnen aan boek 2, maar wat nog wel belangrijker is is dat ik rust blijf houden. Die irritante publicatiedrang die me dwingt naar allerlei nevenactiviteiten als schrijfwedstrijden, gastblogschappen en ander afleidend gedoe moet ik negeren. Dus: focus. Dat is het sleutelwoord. Bij mezelf en mijn tweede boek blijven, dat is wat me te doen staat  volgend jaar. Ik heb gezegd.

DANK!
Rest me tot slot jullie lezers hartelijk te bedanken voor jullie volgerschap en voor jullie enthousiasme rond De Judajaagster. Ik wens jullie een creatief en uitdagend 2018 toe, met vooral heel veel luisteren naar jezelf.  




In de bibliotheek
Beter een goede buur...









Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen