Eens in de zoveel tijd ben ik in de
veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook
vandaag.
Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden.
Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt.
In
de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor
gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te.
Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of
loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver,
maar dat is een ander
verhaal.
Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik
gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er
vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken
en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die
op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke
lach die er voor zorgde dat ik de koude oostenwind spontaan vergat.
Groet…
Aan het succesvolle studentenleven van de Groningse Juul Samplonius komt abrupt een einde als ze thuiskomt van haar afstudeerstage in de synagoge van Barcelona. Eerder nog was ze vastbesloten uit te zoeken wat het eeuwenoude mozaïek dat ze in Barcelona vond te maken heeft met vroegere familieruzies; terug in Groningen is er alleen het heden waarin ze moet zien te overleven.
Wat lijkt me dit spannend worden. Je maakt me nieuwsgierig
BeantwoordenVerwijderenBen benieuwd naar het hele verhaal
BeantwoordenVerwijderenWanneer verwacht je het helemaal klaar te hebben?
BeantwoordenVerwijderenHallo, bedankt voor jullie interesse. De herschrijffase nadert zijn einde, als ik meer weet over de verschijning dan laat ik het jullie weten.
VerwijderenGroet,
Janneke