Bekentenis van een wannabe schrijver


Ik moet wat kwijt, een bekentenis. Ik heb mijn thrillermanuscript ‘Cum Laude’ verwaarloosd. Afgelopen zomer heb ik (tegen al mijn beloftes in) geschreven aan een nieuw project. Ik leek wel gek!

Nieuwe liefde
Mijn nieuwe schrijfliefde is mijn plan voor het Hendrik de Vriesstipendium 2013.
Tweejaarlijks is de gemeente Groningen op zoek naar nieuw literair talent. Aan twee talenten wordt een beurs van maar liefst €6000,- toegekend om hun schrijfproject te financieren.
De deadline is inmiddels verstreken dus nu kan het nagelbijten beginnen.

Te groen
Twee jaar geleden deed ik ook mee, maar werd toen niet uitgekozen (logisch hoor, als ik zie wat ik toen indiende) omdat ik nog ‘weinig in het literaire veld had gepresteerd’ (jurycommentaar).
Dus dit jaar een nieuwe poging, en gelijk de laatste aangezien de leeftijdsgrens van 35 wordt gehanteerd.
Spannend dus.

Kan ik dat?
Toch was ik niet zeker over mijn deelname. Ik twijfel(de) of ik aan twee manuscripten tegelijk kan werken. Eerst dacht ik ‘nee’, zette de gedachte om mee te doen aan het stipendium uit mijn hoofd en dook weer in het wel en wee van Juul uit ‘Cum Laude’.
Maar er knaagde iets, in mijn hoofd en in mijn onderbuik. Want ja, inmiddels heb ik mezelf meer laten zien in het schrijfwereldje en bovendien was dit dus mijn laatste kans.
Ik praatte ik er over.

Doe het!
De conclusie was simpel, meedoen! En ‘Cum Laude’ dan, piepte ik nog? De een zei, in de la ermee. Een ander zei, je kunt aan twee projecten tegelijk werken.
Zelf weet ik nog niet hoe ik dat ga doen. Maar hè, eerst zal ik toch dat stipendium in de wacht moeten slepen. En hoe groot is die kans nou, als ik heel realistisch ben…

Maar ik ga er voor. En als ik niet win ga ik vrolijk verder met ‘Cum Laude’ en is er nog geen man overboord.
Toch?

(Oké, dan moet ik wel even flink slikken.)



Reacties

  1. Anita Willems27 september 2013 om 11:00

    Hoi Janneke,

    Ik heb je een liebster award gegeven (zie mijn blog). Ik hoop dat je 'm in ontvangst wilt nemen.

    groeten Anita

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen