Lees dit en je e-book verkoopt beter dan ooit!


Verhalenbundel van Uitgeverij Passage
Op zo'n dag dat je overal tegenaan wilt schoppen, verzin je vaak de mooiste dingen.
 Zo vroeg ik mij afgelopen week ineens af waarom e-book covers in godsnaam rechthoekig zijn. Waarom niet rond, of driehoekig? Het maakt voor het web immers niets uit.
En daar bedacht ik een nieuwe marketingstrategie. Een gat in de markt, een topidee, waar jij je voordeel mee kan doen. Alsjeblieft, graag gedaan.


 Ik hou van echte boeken
Het mag duidelijk zijn dat ik niet van e-books en e-readers hou. Bestempel me maar als ouderwets, dat maakt me niets uit.
Ik hou gewoon van de geur van boeken. Het gewichtige, het mysterieuze wat zo'n prachtig nieuw exemplaar uitstraalt. Ja, zelfs hou ik van de kapot gelezen bibliotheekboeken die verklappen dat de vorige lezer kettingroker of parfumverslaafde was.
Dat alles kun je nooit bij een e-book weten. Een e-book heeft geen gebruikersgeschiedenis. Een e-book is een dood ding.

Hebberig
Van een e-book word je alleen maar hebberig en nonchalant. Je wilt immers (als ik ‘e-bookminnend’ Nederland mag geloven) zoveel mogelijk boeken op je e-reader. Duizend is weinig, naar het schijnt. Alsof je al die duizend plus ooit gaat lezen? Wat een onzin.

E-book 'Trillen in Grunn!
En als je dan toch zo veel hebt, dan kun je na het eerste onvertogen woord of saaie passage net zo goed het boek 'wegleggen', want je hebt er immers nog ontelbaar veel achter de hand. Dat je dan nooit weet hoe het afloopt, of welke boodschap de schrijver gehad heeft, kan de e-book lezer kennelijk niets schelen. 


 Nu zul je zeggen, dat wegleggen kan ook bij een papierenversie. Dat klopt, maar toch denk ik dat het met een echt boek anders gaat. Je laat de bladwijzer misschien zitten, zodat als je op een gegeven moment toch weer nieuwsgierig wordt, je zo verder kunt lezen.
Het ontzag dat een papierenboek uitstraalt, en het respect voor de schrijver, is toch meer aanwezig bij een echt boek. 
En dan heb ik nog niet eens gehad over de prijzen van e-books en het illegale downloaden.

Zinvol
Verhalenbundel van Jaylen Books
Toen ik zo opstandig zat te zijn, vroeg ik me dus af waarom die covers allemaal zo eentonig van vorm zijn.
 Zeker om de illusie te wekken dat het gaat om een echt boek, of om de nostalgie niet kwijt te raken. Zo’n vorm doet denken aan iets dat het helemaal niet in. Oké, je kunt erin lezen, maar daar houdt ook alle gelijkenis mee op.
En dus schoot me iets fantastisch zinvols te binnen. Iets waardoor e-books toch nog leuk zijn.
Probeer maar eens met jouw e-book, de mogelijkheden zijn eindeloos. Je zult direct opvallen tussen al die duizend anderen en dus beter verkopen. 



De afbeeldingen zijn van verhalenbundels waarin ook mijn verhalen zijn gepubliceerd. 





Reacties

  1. Anoniem6 september 2013 om 15:34

    Ik heb een kindle van Amazon, die mijn vrouw mij heeft opgedrongen. We waren samen in Istanbul en voordat we het vliegtuig instapten, wilde ik een boek kopen. Een uur lang zijn we door de boekhandel gelopen voordat ik een boek had gevonden. Ik had een geweldig uur, zij had een onmiddelijke neiging om een zelfgemaakt probleem op te lossen. Mijn e-reader is oorspronkelijk dus bedoeld om mee te reizen, maar inmiddels lees ik nauwelijks meer 'ouderwetse' boeken. De gemakken die ik heb omdat alles op een locatie zit, omdat ik alles op kan zoeken (er zit automatisch een woordenboek op, fantastisch voor mijn Engels) en omdat boeken altijd net iets goedkoper zijn, wegen voor mij niet op tegen de romantiek van een oud idee. Typen op een typmachine is ook romantisch en ouderwets, maar desondanks nauwelijks de moeite. Verder download ik boek per boek en betaal voor alles, dus ik lees echt wat ik koop (al is een iedere maand een nieuwe collectie van 100 boeken in de aanbieding en koop ik alsnog sneller dan ik lees). En is het gemak waarmee je een boek weglegt niet de vrijheid van de lezer? Je gaat toch geen slecht boek lezen om de schrijver niet te beledigen? Waarom beledigt de schrijver ons door een slecht boek te schrijven? Ik snap je ideeen, ik had ze zelf ook. Het valt me wel op dat ze voornamelijk worden gedeeld door mensen die zelf geen e-reader hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Anoniem7 september 2013 om 16:11

      Mooie vergelijking met de typmachine!
      Hoewel ik nu mijn man op het hart druk mij vooral geen e-reader cadeau te doen, ben ik er van overtuigd ooit overstag te gaan. Ik zal er dan net zo mee omgaan als jij: boek voor boek kopen, er gewoon voor betalen. Geen 'stapel' boeken tegelijk erop zetten.
      Maar stiekem kan ik van het idee geen boek meer in mijn handen te hebben verdrietig worden. Ik heb erg veel met de papieren boeken. Volgens manlief een vorm van fetisjisme. ;) Maar goed, hij vindt boeken ook stinken, dus wat dat betreft staan we lijnrecht tegenover elkaar.
      Als schrijver ga ik trouwens meer mee met de tijd en geef ik ook eigen e-books uit. Inspelen op de markt, want zeker is wel dat de e-books het gaan winnen van de papieren versies.

      Janneke, alweer een mooie blog! Ik lees hier graag. :)

      Verwijderen
  2. Aritha Vermeulen6 september 2013 om 19:42

    Ik heb altijd gezegd dat ik er niet aan ga beginnen, aan een e-reader. Maar ik kom ervan terug. Op een dag krijg ik er eentje :-)

    Leuke, humoristisch geschreven post. Knap gedaan.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen