Tussen de meesters


Aanstaande woensdag 13 februari is er weer een nieuwe 'Silo Passage'. Maar let op, dit is geen aankondigingsblog, want ik sta die avond zelf ook op het podium.
Pardon, wat ga je doen?! Inderdaad, ik mag een eigen column voordragen op de literaire avond van Uitgeverij Passage.
En het is immers nogal vreemd, reclame te maken voor een literaire avond waarbij je zelf ook optreedt.

Wat is dit dan wel? Een uitnodiging wellicht, ook al vind ik het voordragen extra spannend als bekenden in de zaal zitten. Zoals ik al eerder schreef na aanleiding van mijn voorleesavontuur tijdens een Culturele Zondag: ‘hoe minder bekenden, hoe beter’.
Dat was vorig jaar, toen ik nog een typisch zolderkamertjesschrijver was. 

Kluizenaar
Wie voordraagt, moet dit zelfs kunnen als de koningin erbij is, dus ook met familie en vrienden moet ik mijn mannetje staan.
Mijn vriendin vroeg of ze mag komen, ik hakkelde en stotterde dat ik dat wel erg spannend zou vinden, om me vervolgens te schamen voor mijn kluizenaarsgevoelens en haar monter meldde dat ze natuurlijk van harte welkom is.

Het verschil met het voorlezen vorig jaar is, dat ik voor het komend optreden gevraagd ben. Dat geeft immers een ander gevoel, kennelijk zijn mijn hersenspinsels toch geschikt voor een avond als deze.

Respect
Natuurlijk bibber ik nu, spreek ik mijzelf al dagen moed in en probeer ik het feit te negeren dat ik met dé Herman Sandman op dezelfde avond op hetzelfde podium sta. Van Herman en ook van Ronald Ohlsen heb ik vorig jaar veel geleerd tijdens schrijfcursussen, dus je begrijpt mijn ontzag.

Afgelopen maandag werd dit gevoel versterkt toen ik de flyer van de uitgeverij las. Ik word aangekondigd als ‘special guest’. Dat is nogal wat. Maar ik moest er stiekem ook wel om lachen.

Uit Groninger Gezinsbode (7 februari 2013)
Geen weg terug
Echter donderdag schoot die grijns acuut van mijn gezicht en voelde ik de druk toenemen. In de Groninger Gezinsbode sta ik aangekondigd als ‘nog niet gepubliceerd talent’. Moet je nagaan, ik.

Dus komende woensdag moet het gebeuren. Zoals een van mijn proeflezers mij op het hart drukte, ‘ga er lekker vol zelfvertrouwen staan genieten’. Dat ga ik proberen, ik heb er in ieder geval heel veel zin in.

En mensen, kom maar hoor. Ik ben er klaar voor en zal aan jullie, met plezier en gepaste trots, mijn column voordragen.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen