Zeg een hoi!

Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag. 
Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt.

In de stad

Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal.

Hoi-dag

Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’.

Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug.

Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de koude oostenwind spontaan vergat.

Groeten is toch normaal?

Misschien woon jij in een dorp of stad waar het normaal is elkaar te groeten en denk je waar heeft ze het over. Ik kan me zo voorstellen dat de groetnormen in de stad anders zijn dan in dorpen.

Of daar ooit studies naar zijn geweest? Keiharde wetenschappelijke groetcijfers?

Wegkijken

Helaas is het niet voor iedereen vanzelfsprekend terug te groeten, regelmatig heb je er ‘mensen’ bij die hun hoofd wegdraaien of mij nors aankijken en stevig doorlopen.

Ik vind dat vreemd. Maar ook intrigerend (als schrijver zeker weer), want waarom doet diegene dat? Wat denkt hij/zij op zo’n moment? Eigenlijk zou ik zo iemand daar naar moeten vragen.

Wie weet, is dat een volgende missie.

Doe ook mee!

Ik hoop dat je door deze blog ook aangestoken bent om de dag al groetend te beleven. Ik ben benieuwd naar wat jij daarbij voelt of beleeft.

En wie weet, maken we de wereld samen een stukje mooier.