Had ze maar gered (fragment uit Cum Laude)

HOERA! DIT IS MIJN HONDERDSTE BLOGBERICHT (sinds 21-06-2012)


Waarover moet zo'n jubileum blogpost gaan?
Over wat me op dit moment (en al bijna twee jaar) het meest bezighoudt: mijn manuscript 'Cum Laude'.
Cum Laude is gebaseerd op een historische gebeurtenis. Het is een hedendaags verhaal maar ik ontkom er niet aan ook geschiedenisfeiten te vermelden. Maar hoe doe ik dat zonder dat jullie die bladzijden van het boek diagonaal gaan lezen?
Ik bedacht het onderstaande. Een sfeerimpressie en de feiten. Ik hoop dat jullie het wat vinden.


 Had ze maar gered

 Bonken op de poort. Metaal tegen hout. ‘Aufmachen! Und schnell!’ Hij schreeuwt. Terug. Naar de opperrabbijn. Wat is dit? Veilig zijn we, alleen hier, dat zei je zelf. Beloofde het. In het huis van God. Dat alles goed komt.

Hij schreeuwt weer. Naar Elie Aron. Rennen. Verraad. Opperrabbijn loog. Hijgen.
Stampende laarzen op de houten vloer. Tegen schenen. Oerschreeuwen. Bewegende lijven. Honderden. Door elkaar. Tegen elkaar. Dit is het. Was het. Hij rent, weet niet waarheen. Potdicht. Overal helmen. Geweren. Shoaaaaaahhhhh

Stil! Duiken. Onder. Verstop de radio. Verroer je niet! Stampende laarzen op de houten vloer. Heen en weer. Heen. Friese Straatweg. De weg. Waarheen. Hier blijven. Jarenlang. Schuine daken. Klein raam. Verloofden. Ouders. Seks in gedachten. Mevrouw beneden praat. En praat. Maar door. Laarzen heen en weer. Stampen hard. Als haar hart.
Vrede!
Trouwens trouwen. Eindelijk. Met weinigen in een grote sjoel. Kapot glas. Stampen. Niet als de laarzen. Niemand vergeet de tempel.

Geen nieuwe sjoel. Jullie zijn gek. Wat moeten we ermee? Met zo weinig. Teruggekeerd. Zo velen in onze gedachten. Geen toekomst. Niet hier. Synagoge zonder joden. Had ze maar gered. 
Restaureren. 
Een doodse. Zonde. Ereplicht? Jullie zijn gek. Monument? Geen. Behoefte. Had ze maar gered. In de rosse buurt. Geld. Gebrek. Had ze maar gered.



Synagoge Groningen
(bron: geheugenvannederland.nl)







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen