Tussen de meesters deel 2: Hoera, een fan!
Het is voorbij! Klaar. Ik heb het gedaan en ik leef nog.
Want de vraag of ik mijn 'voordraagdebuut' bij Silo Passage zou overleven,
is wel eens bij mij opgekomen de afgelopen weken. Wat was ik zenuwachtig!
Maar eigenlijk vooral voorafgaand aan de avond. Toen ik
eenmaal binnen was en een borrel dronk, op aanraden van– en met Herman Sandman,
verdwenen de zenuwen opslag.
Ik voelde mij rustig, blij en had er zin in. Een wonderlijk
gevoel, moet ik zeggen.
Stresskip
Langzaam stroomde het publiek binnen, ik wachtte tot ik (gelukkig
als eerste, dan kon ik daarna relaxed achterover leunen) achter de microfoon
mocht gaan staan.
Anton Scheepstra, de uitgever, introduceerde de schrijvers
en noemde bij mij nog even dat ik bij de laatste tien van de schrijfwedstrijd
van de Universiteitskrant van de RUG zit. Om de spanning nog even op te voeren…
Maar ik was kalm en ik bleef kalm. Wie mij kent, weet dat
dit bijna onmogelijk is.
Alsof ik de rust zelve was, droeg ik mijn column voor. Er
werd zelfs hardop gelachen, wie had dat gedacht.
En toen was het ineens klaar, ik las mijn slotzinnen en nam
het applaus in ontvangst. Applaus, voor mij…dat is me wat hoor, kan ik je
vertellen. Ik geloof dat ik wat heen en weer wiebelde en een lichte buiging
maakte…ja, wie weet nou wat te doen in zo’n geval.
Een heuse fan?
 |
| Het bewijs! |
Wat ik het aller-bijzonderste vond, was dat na afloop een dame
uit het publiek naar mij toe kwam en zei dat ze mijn blogs leest en dat ze die
zo mooi vindt. Dat ze las dat ik mijn column zou voordragen en dat ze daarom
gekomen was. Dat is toch speciaal, ik was er beduusd van. Toen ik vroeg wie zij
was, lachte ze en zei dat ik het goed gedaan had. Dus mevrouw, als je dit
leest, nogmaals bedankt voor je warme reactie.
Of ik nog eens ga optreden (was een vraag van een
toeschouwer), geen idee, ik vond het in ieder geval erg leuk om te doen. Ik had
deze avond absoluut niet willen missen, dank jullie wel.
Leuk om te lezen !
BeantwoordenVerwijderen