En we noemen hem...


Een naam zegt meer dan duizend woorden. Iedereen heeft associaties met bepaalde namen. Als je een kind mag krijgen, ben je samen met je partner maanden aan het wikken en wegen over de juiste naam:
‘Joris?’
‘Ah nee, dat was zo’n sukkel bij mij in de brugklas.’
‘Wouter?’
‘In mijn voetbalteam zat vroeger een Wouter, die was zo klein in alle opzichten.’
‘Frederik?’
‘Corpsbal bij Vindicat, die gooide eens bier over mijn nieuwe kostuum.’

Keuzes
Maar wat doe je als schrijver? Hoe kies je de namen van je personages? Dit is (bijna) even lastig als de naam kiezen voor je kind. Misschien voor sommigen zelfs nog lastiger.
Ik ben zo’n schrijver die moeilijk keuzes maakt. Welke weg gaat mijn hoofdpersoon? Heeft ze veel of  weinig vrienden? Is ze wel of niet zakelijk, naïef of vooruitstrevend? Bij het schrijven van verhalen of romans maak je heel veel keuzes.

En dus ook bij het kiezen van een naam. Veel namen hebben ook nog eens dubbele betekenis, ze staan voor ‘vrede’, ‘vrolijkheid’ of ‘vergevingsgezindheid’. Pas dan dus maar op, als je voor een moordenaar een naam kiest.

Hilariteit
Wat ik ook nog wel eens heb, is dat ik halverwege of zelfs aan het einde van mijn verhaal de naam verander. Tijdens mijn eerste schrijfcursus bij Lupko Ellen werd ik daarom eens flink uitgelachen.
In mijn naïviteit vroeg ik aan Lupko of ik de naam van een personage mocht veranderen, tijdens het schrijven van mijn cursusverhaal. Er leefde een Hans in mijn stuk en langzamerhand kreeg ik de kriebels van die naam. Maar ja, ‘eens gekozen blijft gekozen’, zo dacht ik.
Lupko en de cursisten schaterden het uit. Maar natuurlijk mocht ik de naam veranderen, het was toch mijn verhaal?
Met rode wangen grijnsde ik maar mee. Weer wat geleerd, dat was duidelijk.

Voor mijn thriller Cum Laude ben ik in dubio over de naam van de studievriend van Juul. Wordt het Bas, Mark of Tom, wat ik echte stoere, maar ook boefachtige, namen vind. Of kies ik voor Seger, Sander of Rogier, wat weer meer statennamen zijn.

Hoe kies jij de namen voor je personages?

Reacties

  1. Anoniem2 februari 2013 om 21:50

    Janneke, niet te lang over nadenken, dat is mijn tip. Zelfs de naam van mijn hoofdpersoon is veranderd, nadat ik DE geschikte naam op tv hoorde. Gaandeweg het schrijven wordt je steeds duidelijker of namen kloppen of niet. Succes!

    groetjes, Lilian

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen