Janneke Heimweg | Auteurspagina

Al 21.538 woorden leeft mijn hoofdpersoon, Juul, met een ‘slechte jeugd’. Ze voelt zich eenzaam, onbegrepen en ongehoord. ‘Nee, niet alweer!’, zul je denken en je hebt gelijk. Zo’n cliché als ‘slechte jeugd’, dat weten we nu wel. Natuurlijk is er niets mis met het gebruik hiervan in je verhaal. Zelf heb ik ook menig verhaal geschreven en gepubliceerd waarin een jeugdtrauma het motief was voor veel ellende. Maar in het geval van mijn thriller ‘ Cum Laude ’, klopte er iets niet. Dat treurige en zielige gedoe van Juul ging me de keel uit hangen. En bovendien, ‘Cum Laude’ draait helemaal niet om het verleden van Juul. Schuttingtaal Toch moest ik een verklaring zoeken voor de grove taal die Juul soms uitslaat. En voor de gedrevenheid waarmee ze haar perfecte scriptie wil afmaken, zodat ze cum laude kan afstuderen. Toen ik mijn twijfels op Twitter gooide, kreeg ik direct reactie van fijne volgers. We brainstormden over hoe we de karaktereigenschappen van Ju...

‘Lupko Ellen’, is dat een kunstenaar?’ en ‘Wie is Bill Mensema?’, ik kan er niets aan doen dat ik glimlach. Meteen denk ik: wat goed dat er een Culturele Zondag is. Zodat mensen die in de wandelgangen zulke vragen stellen, antwoord krijgen. Deze Culturele Zondag zal iedereen zich herinneren als een stormachtige, steenkoude dag. Maar gelukkig zijn er boeken en schrijvers. Bladzijden van Boekenweekproject (foto: Rigt Oostenbrug) Zoals ik in mijn ‘ aankondigingsblog ’ al schreef staat deze middag in het teken van bijzondere mannen. De combinatie Bill Mensema, Cuby (wijlen Harry Muskee) en het Boekenweekproject levert een bijzondere sfeer op, hier vanmiddag in ‘ Het Paleis Groningen ’ . Ik zie ‘jong en oud’ lopen, met -door verschillende vormgevers ontworpen- bladzijden van het verhaal ‘Cuby’ van Bill Mensema onder hun arm. Ik zie gejaagde blikken, heb ik ze allemaal? Mensen kijken op hun horloge, ben ik nog op tijd voor de laatste pagina’s? Winderig Ook zie ik, op ...

Op een donkere, grijze dag zou je kunnen denken dat de boekenweek2013 niet voor mijn generatie bedoeld is. 
De grote meester Kees van Kooten schreef het Boekenweekgeschenk en Cuby (wijlen Harry Muskee) is de icoon van de aankomende Culturele Zondag. Twee bijzondere mannen van ‘voor mijn tijd’. Maar op een zonnige dag denk je, wauw wat een superman is Kees van Kooten. Niets dan lof en respect voor hem. Ook al ken ik alleen de verhalen van mijn ouders, deze week heb ik de beste man zelf mogen ontdekken toen hij signeerde in de bibliotheek . En in diezelfde positieve 'vibe', herinner ik mij ook mijn eerste concert van 'Cuby and the Blizzards' tijdens een bedrijfsfeestje. Weer zo'n mooie man, zo’n stijlfiguur, die zo literair te noemen valt. Dus een logische gedachte dat Cuby op de flyer van de Culturele Zondag staat, dat ‘Cuby’ het verhaal van Bill Mensema (wat hij zelfs gaat voorlezen), te verzamelen is tijdens deze culturele middag. En helemaal lo...

Wie schrijft, sprokkelt. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik zit momenteel in zo’n sprokkelfase. Ik observeer en noteer, niets en niemand is veilig. Als schrijver moet je je personages inkleuren, vormgeven. Hiervoor verzamel je zo veel mogelijk kenmerken. Familie, vrienden en collega’s, zelfs onbekenden op de fiets of op tv, inspireren. Nu ik serieus schrijf aan mijn thriller ‘ Cum Laude ’ , merk ik dat ik in opperste sprokkelstaat ben. Alles wat mij opvalt, wat mij ontroert of irriteert, schrijf ik op. In gedachten pas ik dit toe bij mijn (hoofd)personages. Boetseren Het gaat hierbij bijvoorbeeld om opmerkelijke citaten, dubieuze haar- en/ of kledingkeuze of bijzondere lichamelijke kenmerken. Het is een waar juttersvak, dat schrijven. Maar ook het gevoel dat je krijgt bij iemand, wat diegene uitstraalt. En dus ook wat er niet gezegd wordt, noteer ik. Als schrijver sprokkel ik al die eigenaardigheden bij elkaar en boetseer ik er mijn personages van...

In vredesnaam waarom vertrek ik altijd te laat van huis? Nog voordat het officiële programma is begonnen, zit ik al met zweet en knalrode wangen in de toneelzaal van de USVA, in afwachting van de prijsuitreiking van de UK verhalenwedstrijd . Ik verwacht absoluut niet dat ik win, er zijn heuse toppers genomineerd, dus maak ik mij op voor een relaxed avondje uit. Maar wanneer ik het gebouw binnenkom, verandert dit gevoel op slag. Er hangt een vibe. Verbeeld ik me nu dat mijn hand net iets langer wordt vastgehouden, dat ik net iets doordringender wordt aangekeken als men zegt: ‘Oh jij bent… een van de genomineerden’. Of als ik net iets hartelijker wordt gefeliciteerd met mijn… plek in de verhalenbundel. Er begint iets te kriebelen, ik spreek mijzelf streng toe. Als ik zie dat mijn stoel op het uiteinde van de rij is (zodat ik bij winst snel het podium op kan?), is de twijfel compleet. Zou ik dan toch de winnaar zijn? Dan wordt Lupko Ellen naar voren gevraagd....

Als schrijver moet je van je personages houden, ze goed leren kennen alsof ze je huisgenoten zijn. Om  ze vervolgens in het diepe ongeluk te storten, 'zodat je de lezer laat zien uit welk hout je personages zijn gesneden' (citaat Renate Dorrestein). Nou daar heb ik dus moeite mee. Spanning Momenteel schrijf ik aan mijn thriller ‘ Cum Laude ’ . De eerste 8088 woorden staan op papier. Ik ben er al behoorlijk trots op, zoveel woorden. Maar het verhaal kabbelt voort, hier en daar is het spannend omdat Juul op het politiebureau zit, of omdat ze ruzie heeft met haar beste vriend Seger.  Ook heb ik al behoorlijk veel spanningszaadjes gezaaid, maar nergens knalt het. Er vloeit geen bloed, er is geen intense pijn of wanhoop. Kortom, het is een laf verhaal. En ik probeer nog wel een thriller te schrijven, dus dat er verandering moet komen, is duidelijk. Het is tijd om spanning te oogsten. Wat is het probleem?  Ik voel me schuldig. De afgel...