Pas op voor de schrijver


Wie schrijft, sprokkelt. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik zit momenteel in zo’n sprokkelfase. Ik observeer en noteer, niets en niemand is veilig.

Als schrijver moet je je personages inkleuren, vormgeven. Hiervoor verzamel je zo veel mogelijk kenmerken. Familie, vrienden en collega’s, zelfs onbekenden op de fiets of op tv, inspireren.
Nu ik serieus schrijf aan mijn thriller ‘Cum Laude’, merk ik dat ik in opperste sprokkelstaat ben. Alles wat mij opvalt, wat mij ontroert of irriteert, schrijf ik op. In gedachten pas ik dit toe bij mijn (hoofd)personages.

Boetseren
Het gaat hierbij bijvoorbeeld om opmerkelijke citaten, dubieuze haar- en/ of kledingkeuze of bijzondere lichamelijke kenmerken. Het is een waar juttersvak, dat schrijven.
Maar ook het gevoel dat je krijgt bij iemand, wat diegene uitstraalt. En dus ook wat er niet gezegd wordt, noteer ik. Als schrijver sprokkel ik al die eigenaardigheden bij elkaar en boetseer ik er mijn personages van.

Kun je dan niets zelf bedenken?
Natuurlijk heb ik al veel zelf bedacht, mijn personages zie ik levendig voor me, maar ik merk dat de finesses op straat liggen. ‘Men moest eens weten’, denk ik regelmatig.
Eigenlijk zou ik een bordje om mijn nek moeten hangen met: ‘pas op, writing in progress’ erop. Als waarschuwing voor mijn omgeving; let op, alles wat je zegt en doet kun je ooit terugvinden in mijn thriller.

Ik weet zeker dat alle schrijvers dit stadium doormaken. Wat eigenlijk ook best eng is, want je weet dat je je moet gedragen in de buurt van- of tegen een schrijver. Je weet dat die schrijvers net zo onderzoekend naar jou kijken, als jij naar hen. Voor je het weet sta je in zijn of haar boek of column.

Eng boekenbal
En wat dacht je van schrijffeestjes zoals het boekenbal. Allemaal sprokkelaars bij elkaar, wat een sfeer zal daar hangen. Een zaal gevuld met onderhuidse spanning, observeren en noteren daar draait het om. Smartphones dienen als excuus (want pen en papier valt meteen zo op), er worden driftig aantekeningen gemaakt. Ik vind het een enge bedoening.

Dat ik zelf, door mijn aanwezigheid bij Silo Passage (in het hol van schrijvers en dichters), ook als inspiratiebron kan dienen, daar wil ik liever niet aan denken.
Maar ik ben nu wel meer bewust van mijn houding. Ik rommel op zo’n avond al steeds minder vaak in mijn tas op zoek naar niets en het lukt me steeds beter mijn gegiechel te onderdrukken.
Ik kom er wel.



Reacties

  1. Inge16 maart 2013 om 13:52

    Heel herkenbaar! Het grootste deel van de tijd doe ik het onbewust, maar het wil inderdaad wel gebeuren dat een familielid ineens iets herkent in een verhaal van me... Personages zijn overal :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem16 maart 2013 om 14:05

    Ik heb dat met personages niet. Ze zijn er gewoon helemaal, en ze zijn zichzelf. Vaag? Ja, heel vaag. Ik krijg ook nog weleens ruzie met ze. ;-)
    Maar ik fiets wel rond en verwonder me over alles, neem alles in me op, overal zit wel een verhaal in. En ik hoor ook wel mooie zinnen/woorden die ik kan gebruiken.
    Enne, ik zal me gedragen hoor! Op twitter, mijn blog en in mijn mails... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen