Daar teken ik voor!

In vredesnaam waarom vertrek ik altijd te laat van huis? Nog voordat het officiële programma is begonnen, zit ik al met zweet en knalrode wangen in de toneelzaal van de USVA, in afwachting van de prijsuitreiking van de UK verhalenwedstrijd.

Ik verwacht absoluut niet dat ik win, er zijn heuse toppers genomineerd, dus maak ik mij op voor een relaxed avondje uit.

Maar wanneer ik het gebouw binnenkom, verandert dit gevoel op slag. Er hangt een vibe. Verbeeld ik me nu dat mijn hand net iets langer wordt vastgehouden, dat ik net iets doordringender wordt aangekeken als men zegt: ‘Oh jij bent… een van de genomineerden’.

Of als ik net iets hartelijker wordt gefeliciteerd met mijn… plek in de verhalenbundel. Er begint iets te kriebelen, ik spreek mijzelf streng toe.

Als ik zie dat mijn stoel op het uiteinde van de rij is (zodat ik bij winst snel het podium op kan?), is de twijfel compleet.

Zou ik dan toch de winnaar zijn?

Dan wordt Lupko Ellen naar voren gevraagd. Ik begon met verhalen schrijven tijdens mijn eerste schrijfcursus die ik volgde bij Lupko, nu twee jaar geleden. Ik ben fan van deze Groningse thrillerschrijver, dus hang direct aan zijn lippen wanneer hij begint te vertellen over zijn vierde thriller ‘Nachtengel’.

Verder is er muziek, dichters Joost Oomen en Pauline Sparreboom dragen voor en natuurlijk de presentatie van de verhalenbundel ‘#Overleven’ met daarin ook mijn verhaal, ‘Nieuwe Vrienden’.

Daar staan we dan. (Foto: Peter Keizer)

Nu is het tijd voor de prijsuitreiking door Lupko. Alsof hij de winnaar van de Oscars bekent maakt, trekt hij het kaartje uit de goudkleurige envelop. En dan, helaas voor mij, klinkt daar niet mijn naam door de zaal.

Maar als ik zie hoe intens blij de winnaar van mijn categorie is, ben ik acuut mijn teleurstelling vergeten. Ik zou precies zo hebben gereageerd, die ongeloof en blijdschap. Ruth Koops van ’t Jagt, van harte gefeliciteerd! Ik kan niet wachten tot je volgende week bij Silo Passage je hele verhaal gaat voorlezen. Tot die tijd lees ik het niet stiekem zelf, ik wil me laten meevoeren door jou stem.

Is dit het dan voor mij? Absoluut niet! Je kunt rustig stellen dat ook ik een prijs win. Want als ik Lupko Ellen bij de bar spreek, gebeurt het. Hij grijpt in zijn binnenzak, haalt een pen tevoorschijn, opent de verhalenbundel en vraagt of ik (ja, inderdaad ik) een handtekening wil zetten in zijn bundel.

Vol ongeloof kijk ik hem aan, maakt hij een grap?

‘Dat hoeft toch niet’, hakkel ik.

‘Ja, natuurlijk wel, dat is leuk.’

Dus zet ik mijn allereerste handtekening en nog wel voor Lupko Ellen, bij wie ik twee jaar geleden zelf met pen en boek aan tafel stond.

Omgekeerde wereld, maar geweldig! Een topavond.