Janneke Heimweg | Auteurspagina

In mijn vorige blog schreef ik over gedichtenbundels en mijn gebrek aan kennis hierover. Zoals beloofd heb ik de bundels ‘Alles op de fiets’ van Rutger Kopland en ‘Laat het orgel jammeren’ van Meindert Talma gelezen. Verrassend, indrukwekkend en bewonderenswaardig. Wat mij opviel, weinig tot geen van de gedichten in deze bundels zijn op rijm geschreven. In mijn onwetende veronderstelling rijmen alle gedichten, net zoals met Sinterklaas en net zoals de vele kinderverhaaltjes over een konijntje. De gedichten die ik las waren als kleine verhalen met een moraal, sfeer of overpeinzing. Stiekem sprak toen een heel stoer en opstandig stemmetje in mijn hoofd: ‘zo kan jij het ook!’ Ik lachte dit stemmetje uit en ging op vakantie. Heerlijk tien dagen op het subtropisch eiland, Vlieland. Subtropisch? Ja, dat was het! Vijf dagen strakblauwe lucht, zwemmen in de Noordzee en zandkastelen bouwen. Hemels! Ondertussen pende ik mijn Moleskine vol. Zou ik met deze hersenspinse...

Lekker naar de bieb! Leesvoer scoren van Nederlandse schrijvers, dat is mijn doel (al jaren trouwens alleen van eigen bodem).
 Zodra ik de draaideur instap en tussen de dievenpoortjes door loop, stuit ik op de Rutger Koplandzuil.  Naar ik aanneem, al zijn bundels liggen erop te pronken. 'Leen mij, leen mij', lijken ze uit te schreeuwen. Ik snuffel tussen het complete oeuvre en check de datum van de eerste druk; ik probeer de meest recente bundel te vinden (ook zo'n gewoonte). Om eerlijk te zijn heb ik weinig kennis van dichters, gedichten en dichten (ja, ik schaam mij). Zelden lees ik een dichtbundel.
Ik moet bekennen dat het enige wat ik van de beste man weet is dat hij in Groningen (provincie) woont (woonde dus) en dat zijn pseudoniem zo mooi gevonden is.
Dus maakt het eigenlijk niet uit welke bundel ik uitkies.  Met 'Alles op de fiets' kan ik mij wel identificeren, dus dat wordt 'm. 
 Tevreden slenter ik verder en zie meteen een tweede zuil ...

Zoals jullie weten mag ik schrijven voor ‘ Noorderzonblog ’. Voor wie niet weet wat Noorderzon is, even een intro; Noorderzon is een jaarlijks terugkerend festival in –en rond het Noorderplantsoen in Groningen. ‘Nu - 21 jaar later - is Noorderzon uitgegroeid tot een internationale kunstenmanifestatie met 135.000 bezoekers en een naam die ook ver buiten Nederland bekend is (bron: noorderzon.nl) .’ Dus zeker de moeite waard voor een bezoek. Jullie snappen waarom ik zo blij ben dat ik mag bloggen voor dit festival. Zelf heb ik zes jaar in een zijstraat van het Noorderplantsoen gewoond en tijdens Noorderzon keek ik elk jaar weer jaloers naar de vele vrijwilligers, bijvoorbeeld achter de bar of bij de kaartverkoop. Nu ben ik zelf ook vrijwilliger en nog wel als schrijver! Op een maandagmiddag, eind juni, heb ik mijn eerste blogmeeting. Ik neem een uurtje vrij van mijn werk en licht gespannen, maar opgetogen, fiets ik naar het hoofdkantoor van Noorderzon. De andere blog...

Zoals jullie weten ben ik de laatste weken druk met blogs schrijven. Even geen korte verhalen dus, maar columnachtige stukjes over evenementen, boeken en mijn schrijfavonturen. Maar vandaag is het weer eens tijd voor een blog op persoonlijke titel. Dankzij lieve vriendin A. kwam ik in contact met de ‘community manager’ van groningen.dichtbij.nl. Op een regenachtige vrijdagmiddag in juni heb ik een kennismakingsgesprek met hem. Spannend. Ook omdat ik word verwacht op zijn kantoor in een oud pand omringt door rijksmonumenten. Vroeger keek ik altijd vol bewondering omhoog als ik voorbij fietste, nu mag ik naar binnen! Vriendin A. komt ook (dus al minder zenuwen), ‘even gauw handje schudden met de nieuwe manager’ is haar gedachte, want zij schrijft immers al een tijdje voor de site. Terwijl ik mijn regenpak uittrek komt de manager naar buiten. Nog even roken. We gaan onder een boom staan, zodat we iets minder nat worden. Ik stotter wat en zweet mijn hemd nat. Gelukkig, daar...

Kunst en literatuur in Het Paleis; een prinsheerlijke middag! Op de binnenplaats van ‘Het Paleis’ in Groningen heerst een gezellige drukte, rode picknickbanken gevuld met blije bezoekers, DJ Liquid draait een stevige beat. De nieuwe breisels van ‘Het Ebbingekwartier breit’ worden als wasgoed in Zuid-Europa geshowd, hoog boven je hoofd aan een dunne waslijn wapperen de creaties in de wind. In het gebouw is het geroezemoes en de muziek goed te horen. Ik krijg meteen een vakantiegevoel als aan de Spaanse Costas, ik word vrolijker en wil dansen. Het is hier feest, dat is duidelijk! Dit is Culturele Zondag! Brutaal en zonder gene lopen wij, bezoekers, bij de ateliers van de kunstenaars naar binnen. Ik voel me licht bezwaard, je betreedt toch iemands creatieve domein. Een werkplek waarin gezwoegd en gezweet wordt, zo’n bezoek is dus best een gewichtig moment. Allereerst wandel ik binnen bij Jeanet Metselaar. Aan de rechterkant van haar atelier ...