Dichters in de bieb.


Lekker naar de bieb! Leesvoer scoren van Nederlandse schrijvers, dat is mijn doel (al jaren trouwens alleen van eigen bodem).

Zodra ik de draaideur instap en tussen de dievenpoortjes door loop, stuit ik op de Rutger Koplandzuil. 
Naar ik aanneem, al zijn bundels liggen erop te pronken. 'Leen mij, leen mij', lijken ze uit te schreeuwen. Ik snuffel tussen het complete oeuvre en check de datum van de eerste druk; ik probeer de meest recente bundel te vinden (ook zo'n gewoonte).
Om eerlijk te zijn heb ik weinig kennis van dichters, gedichten en dichten (ja, ik schaam mij).

Zelden lees ik een dichtbundel.
Ik moet bekennen dat het enige wat ik van de beste man weet is dat hij in Groningen (provincie) woont (woonde dus) en dat zijn pseudoniem zo mooi gevonden is.
Dus maakt het eigenlijk niet uit welke bundel ik uitkies. Met 'Alles op de fiets' kan ik mij wel identificeren, dus dat wordt 'm. 



Tevreden slenter ik verder en zie meteen een tweede zuil staan, deze (en verderop nog een) van 'Dichters in de Prinsentuin' (Oh, wat ik hou van onze bieb), meteen pluk ik 'Laat het orgel jammeren' van Meindert Talma van de stelling (Meindert heeft mij ooit aangekondigd toen ik mijn verhaal mocht voorlezen tijdens 'Culturele Zondag' in 'Het Paleis', dus ik ben nieuwsgierig!)




Terwijl ik deze blog in de bieb uitwerk, zie ik dat ik zit op een expositiekrukje van Lena van der Wal (jonge kunstenaar in 'Het Paleis'). 
Haar naam en haar promokaartje vielen me op tijdens de afgelopen ‘Culturele Zondag’, nu zit ik hier zomaar op een van haar kunstwerken. 
Ik moet mij inhouden om niet 'als door een wesp gestoken' omhoog te springen, ZONDE om op zo’n bijzonder werk te ZITTEN!

Wauw, zo veel inspiratie op deze maandagmiddag! Mijn Moleskine (ja echt waar, een originele zoals Hemingway ook gebruikte), gekregen van Writersplaza.nl als dank voor mijn gastblogs, vult zich razendsnel nu ik omringd ben door vele kunstenaars.



Ik hou jullie op de hoogte van mijn belevenissen met mijn eerste dichtbundels.
Wordt vervolgd dus!

p.s. Uit eerbied geen foto van de Rutger Koplandzuil.





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen