Hoera, ik blog voor Noorderzon!



Zoals jullie weten mag ik schrijven voor ‘Noorderzonblog’. Voor wie niet weet wat Noorderzon is, even een intro; Noorderzon is een jaarlijks terugkerend festival in –en rond het Noorderplantsoen in Groningen.
‘Nu - 21 jaar later - is Noorderzon uitgegroeid tot een internationale kunstenmanifestatie met 135.000 bezoekers en een naam die ook ver buiten Nederland bekend is (bron: noorderzon.nl).’
Dus zeker de moeite waard voor een bezoek.

Jullie snappen waarom ik zo blij ben dat ik mag bloggen voor dit festival. Zelf heb ik zes jaar in een zijstraat van het Noorderplantsoen gewoond en tijdens Noorderzon keek ik elk jaar weer jaloers naar de vele vrijwilligers, bijvoorbeeld achter de bar of bij de kaartverkoop.
Nu ben ik zelf ook vrijwilliger en nog wel als schrijver!

Op een maandagmiddag, eind juni, heb ik mijn eerste blogmeeting. Ik neem een uurtje vrij van mijn werk en licht gespannen, maar opgetogen, fiets ik naar het hoofdkantoor van Noorderzon.
De andere bloggers druppelen binnen; we schudden klamme handen, dopen ons theezakje iets te vaak in het hete water en rommelen in onze tassen.

‘Waarover wil je schrijven?’
Ik vertel over mijn buurt –en Noorderzonervaring, mijn passie voor het schrijven van korte verhalen en columns en dat dus van mij een combinatie hiervan verwacht kan worden. Gelukkig, de blogleidster knikt en maakt aantekeningen.
Mijn mede-bloggers verdelen de interviews, video opnames en de recensies. Dit wordt mooi! 

Inmiddels heb ik mijn rooster ingeleverd, al mijn ideeën verzameld en het programma van Literaturia uit mijn hoofd geleerd.
Kortom, ik ben er klaar voor!

De speelweide

Terras 'De Dwergen'


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen