Slechte jeugd? Verzin eens wat nieuws!


Al 21.538 woorden leeft mijn hoofdpersoon, Juul, met een ‘slechte jeugd’. Ze voelt zich eenzaam, onbegrepen en ongehoord.
‘Nee, niet alweer!’, zul je denken en je hebt gelijk. Zo’n cliché als ‘slechte jeugd’, dat weten we nu wel. Natuurlijk is er niets mis met het gebruik hiervan in je verhaal. Zelf heb ik ook menig verhaal geschreven en gepubliceerd waarin een jeugdtrauma het motief was voor veel ellende.

Maar in het geval van mijn thriller ‘Cum Laude’, klopte er iets niet. Dat treurige en zielige gedoe van Juul ging me de keel uit hangen. En bovendien, ‘Cum Laude’ draait helemaal niet om het verleden van Juul.

Schuttingtaal
Toch moest ik een verklaring zoeken voor de grove taal die Juul soms uitslaat. En voor de gedrevenheid waarmee ze haar perfecte scriptie wil afmaken, zodat ze cum laude kan afstuderen.

Toen ik mijn twijfels op Twitter gooide, kreeg ik direct reactie van fijne volgers. We brainstormden over hoe we de karaktereigenschappen van Juul kunnen verklaren. Hoe we aannemelijk kunnen maken dat Juul soms scheldt, dat ze regelmatig onvriendelijk is en geen tijd heeft voor gezelligheid.

Naïef
En toen vonden we het! Een veel te beschermende opvoeding, vol liefde en betutteling, hebben van een Juul een naïeve jonge vrouw gemaakt. Haar ouders prezen haar de hemel in, verzekerden haar van een gouden toekomst.
Helaas voor Juul, weet ze niets van het leven. Vertrouwt ze de verkeerde mensen, merkt ze niet dat haar gedrevenheid gevaarlijk wordt en beseft ze te laat dat vrienden heel belangrijk zijn.

Zo, een lekker vage blog. Jullie weten nu nog steeds weinig of niets over Juul, dat moet natuurlijk een verrassing blijven. Maar na de eerste 889 woorden met een nieuwe Juul ben ik dik tevreden en opgelucht dat ik die ‘slechte jeugd’ de deur heb gewezen.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen