Rotschrijver!


Als schrijver moet je van je personages houden, ze goed leren kennen alsof ze je huisgenoten zijn. Om ze vervolgens in het diepe ongeluk te storten, 'zodat je de lezer laat zien uit welk hout je personages zijn gesneden' (citaat Renate Dorrestein). Nou daar heb ik dus moeite mee.

Spanning
Momenteel schrijf ik aan mijn thriller Cum Laude. De eerste 8088 woorden staan op papier. Ik ben er al behoorlijk trots op, zoveel woorden. Maar het verhaal kabbelt voort, hier en daar is het spannend omdat Juul op het politiebureau zit, of omdat ze ruzie heeft met haar beste vriend Seger. 
Ook heb ik al behoorlijk veel spanningszaadjes gezaaid, maar nergens knalt het. Er vloeit geen bloed, er is geen intense pijn of wanhoop. Kortom, het is een laf verhaal. En ik probeer nog wel een thriller te schrijven, dus dat er verandering moet komen, is duidelijk. Het is tijd om spanning te oogsten.

Wat is het probleem? 
Ik voel me schuldig. De afgelopen weken heb ik me dus ingeleefd in mijn personages, ik mag ze. Maar het is de bedoeling dat ik deze twee beste vrienden tegen elkaar op zet. Er ontstaat onrust en wantrouwen, twijfel bij beide partijen.

Dat lukt me dus nog wel, maar ergens ben ik bang voor de eerste confronterende scène. Laat staan voor de scène waarin de ontknoping plaatsvindt. Deze scènes heb ik nog niet uitgewerkt in mijn scèneketting, ik weet dus ook niet hoe die zullen uitmonden.

Hoe zullen mijn personages zich gedragen, hoe reageren ze? Wie wint er, of krijgt gelijk? Hoe zal het aflopen? Ik weet het niet.
 Ik vertrouw erop dat als ik deze scènes ga schrijven, vanzelf het juiste ontstaat.

Schuldgevoel
Maar eerst moet ik van dat schuldgevoel af. Ik moet, op een of andere manier, mijn personages laten lijden. En dat terwijl ik ze aardig vind, ze een deel van mijzelf zijn. Natuurlijk vind ik ze ook vreemd, maar ik begrijp ze wel. Leef mee met allebei.

Hoe dit verder moet? Ik zal een harde, meedogenloze schrijver moeten worden. Mijn personages, en dus ook die stukjes van mijzelf, in de ellende moeten storten. 
Ik zal mijn hoofdpersonen dus ook weer los moeten laten. Aantrekken en afstoten, is dat hoe het werkt? Hoe doen andere thrillerschrijvers dat?

Actie
Genoeg getwijfeld, het is nu tijd voor het echte werk; bloed, actie en vreselijke dingen.
 Zucht, wat ben ik toch een rotschrijver.



Reacties

  1. Rotschrijver? Volgens mij ben je juist een lieve schrijver. Een te lieve schrijver. ;-) Ik heb bij een van mijn manuscripten echt zitten janken omdat ik het zo erg vond wat mijn hoofdpersoon allemaal meemaakte. Het was geen thriller, maar een dramatisch verhaal. Ik had alleen niet het gevoel dat ík haar dat aandeed, het was gewoon haar levensverhaal. Ja, ik hield van mijn personage, maar ik schreef op wat zij meemaakte, voelde. Natuurlijk heb ik haar zelf 'geschapen', maar zo voelt het niet echt. Ze was er gewoon. Ook als ik het niet op zou schrijven, bestond ze wel (maar dan alleen in mijn hoofd). Nou ja, vaag verhaal, misschien. En misschien ben ik wel wat meedogenlozer dan jij. ;-) Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb nog nooit een thriller geschreven. Wel gelezen. Wat me het meest trekt aan een personages is dat hij ondanks zijn lievige kant toch echt een heel erg donkere kant kan hebben, die gelinkt is aan iets.

    Ik ben benieuwd hoeveel bloed er moet gaat vloeien in jouw verhaal. Was je handen in onschuld, jij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Aritha voor je reactie. Inderdaad de combi van goed en kwaad in een personage is van groot belang in een verhaal, heb ik geleerd.
      Een uitdaging dus, maar ik ga er voor!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

150 spannende woorden. Een eitje!