Janneke Heimweg | Auteurspagina

Vandaag is het zover: de coming out van mijn nieuwe schrijfplan. Sinds kort knaagt er een nieuw verhaal in mijn hoofd. Eigenlijk is het onderwerp niet nieuw voor mij, maar de opzet is dat wel. Ik ga namelijk een novelle schrijven. Een thriller. Zo, dat is er uit. Het zal gaan over, jawel daar is ie weer, de synagoge hier in de stad. Onlangs schreef ik een blog ( ‘Een boek schrijven? Ben je gek geworden?’ ) hierover, waarin ik twijfelde over de verhaalopzet met dit gebouw in de hoofdrol. Ik besloot toen dat de synagoge geen rol in mijn manuscript over de Katholieke Kerk zou krijgen. Opgelucht over deze beslissing startte ik met mijn sc è neketting. Helaas vordert dit manuscript niet. Er is iets wat me tegenhoudt, of wat het verhaal tegenhoudt, ik weet het niet. Ondertussen schrijf ik aan van alles anders en ontbreekt mijn focus. Ook blijft de vreemde gemeenteraadsverkiezing, over het voortbestaan van de synagoge, in 1976 door mijn hoofd spoken. Mijn fantasie gaat met me aa...

Steeds vaker valt het me op dat ik haper als ik wat wil vertellen in een gesprek.  Terwijl ik op papier moeiteloos de een na de andere volzin produceer, ben ik in een face-to-face gesprek aan het stuntelen. Ik vergeet wat precies mijn boodschap is, val in herhaling of leg onnodig dingen uit. Vaak ben ik ook afgeleid door de reactie van mijn gesprekspartner op wat ik vertel.  Aankijken is sowieso al afleidend, dus kijk ik (zoals Youp van 't Hek ooit tipte) naar iemands neusbrug, zodat het toch lijkt alsof ik aandachtig luister. Vaak denk ik, al pratende, ineens aan mijn verhaal of manuscript en vergeet dus wat ik ook alweer zei. Neem nou laatst, toen ik op een schrijffeestje werd gevraagd naar mijn manuscript. Ik hakkelde, stotterde en liep rood aan. En vervolgens ratelde ik door zonder antwoord op de vraag te geven. Ik haat dat. Helemaal tegenwoordig social media en whatsapp in opkomst zijn, schrijven we steeds meer en praten we steeds minder. Sinds facebook h...

Hokjesman Afgelopen donderdag zag ik de documentaire ‘Hokjesman’ van de VPRO. De hokjesman reisde af naar de natuurlijk habitat van het Volendamse Volk. Hij droeg een lange zwarte jas, als mooi metafoor voor de bijnaam die buitenstaanders in Volendam krijgen opgeplakt. Ik heb het hele programma met open mond bekeken. Maar wat mij het meeste opviel was het sterke groepsgevoel in het dorp. ‘Ik ben wij’ en ‘wij zijn wij’, ‘wij zijn altijd samen’ en ‘wij doen alles samen’. Daar draaide eigenlijk het hele programma om. ‘Je moet meedoen met de groep’, zegt een import Volendammer. ‘Als ik niet meedrink, dan hoor ik er niet bij.’ ‘De meeste jongeren hier houden van dezelfde dingen’, zegt de hokjesman. Als hij opheldering vraagt bij een groepje jonge meiden zegt de ene: ‘Je wilt niet buiten de boot vallen’. De andere zegt: ‘Je moet evengoed wel ergens bij horen, in je eentje ben je ook niks’. Is dat zo, vraag ik mij dan onmiddellijk af. Wel makkelijk trouwens als je bi...

De laatste tijd erger ik mij steeds meer aan mensen die overal commentaar op hebben. Vooral op twitter gonst het de laatste weken van haat, oproer en frustraties. Paus Neem nou laatst, toen de Paus zijn opmerkelijke uitspraken deed ten aanzien van homo’s en het homohuwelijk. Meteen werd er opgeroepen tot ontdoping, en tot haat tegen het christelijk- en katholieke geloof. Weg met iedereen die gelooft, weg met iedereen die plezier en vreugde en hoop en troost en noem maar op, put uit het geloven in God. Weg voetstuk Gister schreef Arjen Lubach (wiens romans ik erg bewonder) een column in de Volkskrant waarin hij oproept om christenen dwars te zitten. Ik denk dan: ‘stop eens met die haat, laten we elkaar in de waarde laten’. Waarom die hetze tegen christenen? Heb je niets beters te doen, denk ik dan. Het liefste zou ik hier nu doorgaan met het uiten van mijn frustraties, maar dat zou nieuw zijn voor mij op dit blog. In het afgelopen half jaar dat ik nu blog,...