Schrijven is het nieuwe praten

Steeds vaker valt het me op dat ik haper als ik wat wil vertellen in een gesprek. Terwijl ik op papier moeiteloos de een na de andere volzin produceer, ben ik in een face-to-face gesprek aan het stuntelen. Ik vergeet wat precies mijn boodschap is, val in herhaling of leg onnodig dingen uit. Vaak ben ik ook afgeleid door de reactie van mijn gesprekspartner op wat ik vertel. 
Aankijken is sowieso al afleidend, dus kijk ik (zoals Youp van 't Hek ooit tipte) naar iemands neusbrug, zodat het toch lijkt alsof ik aandachtig luister.
Vaak denk ik, al pratende, ineens aan mijn verhaal of manuscript en vergeet dus wat ik ook alweer zei.

Neem nou laatst, toen ik op een schrijffeestje werd gevraagd naar mijn manuscript. Ik hakkelde, stotterde en liep rood aan. En vervolgens ratelde ik door zonder antwoord op de vraag te geven. Ik haat dat.

Helemaal tegenwoordig social media en whatsapp in opkomst zijn, schrijven we steeds meer en praten we steeds minder.
Sinds facebook hip is, vallen we steeds vaker stil tijdens gesprekken in de kroeg. Graven we in ons geheugen naar een gespreksonderwerp wat niet al online uitgekauwd is, om vervolgens het laatste facebookbericht van onze gezamenlijke vriend te bespreken. Herkenbaar? Dat is trouwens een van de redenen waarom ik nauwelijks facebook.

Toen de telefoon eind negentiende eeuw werd uitgevonden en de postduif met pensioen kon, was praten juist het nieuwe schrijven. Steeds vaker liet men de pen links liggen en greep naar die zwarte, bakelieten hoorn met dat kurkentrekkersnoer eraan. Toen was men ongetwijfeld bang dat het geschreven woord zou verdwijnen.

Hoe moet dat in de toekomst? Kunnen we straks geen zinnig woord meer uit onze mond krijgen? Gaan we zwijgend door het leven omdat we al onze wensen, gedachtes en standpunten al hebben opgeschreven en digitaal verstuurd naar iedereen in onze vriendenlijst?

Of verandert dit schrijftijdperk straks weer in een praatperiode, wanneer het hip is te stoppen met facebook en smartphones weer 'koelkasten' zijn en dus not done. En gaan we dan weer, net als toen in de negentiende eeuw, met elkaar praten? Ik hoop het.

Reacties

  1. Anoniem19 januari 2013 om 14:51

    Leuke blog!
    Ik ben nooit een prater geweest, maar verlang wel hevig naar echte brieven, i.p.v. mailtjes, echte kaartjes, i.p.v. de E-cards, uitgebreidere verhalen dan de 140 tekens van twitter. Een smartphone heb ik niet, alleen een aftands mobieltje die ik alleen gebruik om (erg ouderwets inmiddels) te sms'en. ;) Ken mijn eigen nummer trouwens niet uit mijn hoofd en vergeet het onding vaak op te laden, dus het kan zijn dat er inmiddels al wat berichtjes staan te wachten. Vast niet veel, want men weet wel dat ik dat ding niet vaak gebruik. Telefoneren heb ik altijd een ramp gevonden, een spreekbeurt houden ook. Laat mij maar een opstel schrijven. ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen