Janneke Heimweg | Auteurspagina

Hoera, er is weer eens een ouderwetse schrijftwijfel waarover ik mijn hart hier moet luchten. Het heeft te maken met het verstrijken van de tijd, van het leven. Met de jeugd van tegenwoordig. Namelijk, mijn lieve kleine schatten worden groot.   Eigenlijk sinds de geboorte van mijn oudste, bijna vier jaar geleden, schrijf ik. Mooi overdag, thuis op de bank als meneertje lag te slapen. En wat sliep hij veel in het begin, uren achter elkaar. Mooie schrijfuren voor mij dus. Inmiddels slaapt hij nog e é n slaapje van twee uren, en als ik geluk heb soms drie uren. Fijn dus. Toen de jongste erbij kwam, ging mijn schrijfritme gewoon door. Ook zij slaapt tegenwoordig een slaapje van ongeveer drie uren. Je merkt, ik ben een gezegend mens. Een mooie bijkomstigheid van dit schrijfritme is, dat als mijn kinderen wakker zijn, ik niet hoef te schrijven. Natuurlijk schrijft mijn hoofd rustig verder tussen het opvoeden door, maar ik kan fysiek gezien mijn volle aandacht bij ...

Hieronder te lezen mijn 400 woorden voor de verhalenwedstrijd van Literair Nederland naar aanleiding van de film 'In het huis' ('Dans la maison'). Helaas geen prijs. In het huis (door Janneke Heimweg) Op mijn tenen sta ik nu. Nog steeds kan ik niet in de keuken kijken. Ik zucht, verleng in gedachten mijn tenen. Niets. Wel ruik ik vis, natuurlijk geen vlees op vrijdag. Gerammel van potten en pannen. Binnen lacht Stefan, hard, nu nog wel. ‘Vertrouw op mij’, had hij gezegd. Mijn beste vriend, hij wist dat ik mijn hele leven niets anders gedaan had. Ik ren naar de achterdeur van het herenhuis en beklim de geveltrap. ‘Je moet het doen tijdens het eten’, had Stefan gezegd, ‘dan is iedereen in de eetkeuken, jij kunt ongestoord naar binnen. Ik zorg dat de keukendeur dicht is. Kind kan de was doen.’ Eigenlijk was het mis gegaan tussen ons toen hij mijn grote liefde zoende. Als vrienden deelde je alles, dus deed ik eerst niet moeilijk. Maar toen hij ook met haar...

Eureka! Mijn plot is rond. Ik heb een SLUITEND plot. Ik ben zo blij. Het is ongelofelijk hoe blij je als schrijver kunt zijn met zo’n ontdekking. Ineens, zo maar uit het niets was daar het touw dat mijn plot vlot trok. We kunnen weer door! Wat is er gebeurd? De afgelopen weken heb ik nauwelijks geschreven aan mijn manuscript. Ik liet mij afleiden door interessante schrijfwedstrijden en, nog veel belangrijker, ik had mijn plot niet sluitend. Ik baalde ervan. Natuurlijk heb ik er veel over gesproken, hierdoor kreeg ik verschillende ideeën. Maar telkens net niet die ene juiste, precies passende tip die mijn verhaal verder kon trekken. Onzekerheid sloeg toe. Misschien ben ik nog helemaal niet toe aan het schrijven van een heel manuscript? Is mijn verhaal nou wel zo interessant? Hoe moet het nu verder? Wat wil ik (niet)? Wat ik absoluut niet wil is het schrijven van een streekroman of een ‘De Doornvogels’- achtig verhaal (met alle respect voor de schrijvers), laa...

Zojuist lees ik dat Herman Sandman stopt bij de Gezinsbode. Die Herman. Deze blog schrijf ik omdat ik dit nieuws even moet verwerken. Wat heb ik met Herman? Allereerst zijn schrijfstijl. Met zijn kenmerkende korte zinnen valt Herman altijd direct op met zijn recensies of interviews in de Gezinsbode. Door zijn nuchtere woorden wist ik meteen vanaf de eerste zin dat Herman het stuk had geschreven, wanneer ik dit controleerde had ik altijd gelijk. En dan zijn wekelijkse column 'De klompen weer aan'. Iedere donderdag verheugde ik mij weer op een nieuw verhaal uit Slochteren. Zelf ben ik nooit in dit dorp geweest, maar dankzij Herman met zijn heldere, soms cynische, maar altijd hilarische blik op het leven in dit boerendorp in Oost- Groningen, heb ik al veel geleerd over deze streek en zijn bewoners. Zelf heb ik Herman twee keer mogen ontmoeten. De eerste keer was tijdens een cursusavond van dewebschrijvers.nl. Herman had mijn vriendschapsverhaal beoordee...