Is je boek nou al eens klaar?

Eureka! Mijn plot is rond. Ik heb een SLUITEND plot. Ik ben zo blij. Het is ongelofelijk hoe blij je als schrijver kunt zijn met zo’n ontdekking. Ineens, zo maar uit het niets was daar het touw dat mijn plot vlot trok. We kunnen weer door!

Wat is er gebeurd?

De afgelopen weken heb ik nauwelijks geschreven aan mijn manuscript. Ik liet mij afleiden door interessante schrijfwedstrijden en, nog veel belangrijker, ik had mijn plot niet sluitend. Ik baalde ervan.

Natuurlijk heb ik er veel over gesproken, hierdoor kreeg ik verschillende ideeën. Maar telkens net niet die ene juiste, precies passende tip die mijn verhaal verder kon trekken.

Onzekerheid sloeg toe. Misschien ben ik nog helemaal niet toe aan het schrijven van een heel manuscript? Is mijn verhaal nou wel zo interessant? Hoe moet het nu verder?

Wat wil ik (niet)?

Wat ik absoluut niet wil is het schrijven van een streekroman of een ‘De Doornvogels’- achtig verhaal (met alle respect voor de schrijvers), laat staan een nieuw soort Dan Brown.

Ook wil ik de Katholieke Kerk niet de grond inboren, ik wil een positief verhaal schrijven. Weer eens wat anders in deze, voor de Kerk, negatieve periode. Maar hoe doe je dat? Hoe hou je het spannend?

Schilderij

Wel nu, ik heb het gevonden. Een schilderij. Mijn moeder was laatst in een dorpskerkje in België. Zij zag daar een zeer merkwaardig schilderij hangen. Een priester of monnik (dacht zij) zittend op een stoel met voor zich een knielende man, die met zijn hoofd op kruishoogte van deze 'priester/ monnik' zat. Vrij suggestief, vond mijn moeder. Ik gaf haar gelijk, er begonnen gelijk allerlei complottheorieën en verhalen in mij op te borrelen.

Google leerde ons dat het hier ging om de ‘Terugkeer van de Verloren Zoon’ van Rembrandt. Natuurlijk is het een replica, want het origineel hangt in de Hermitage in St. Petersburg.

Er is iets met dit schilderij. Het intrigeert me. Juist anno nu, met de wetenschap dat er dubieuze relaties waren tussen katholieke Priesters en jongens op de katholieke internaten.

Maar ook het vertrouwelijke, het warme wat dit schilderij (met de mooie, niets aan de verbeelding overlatende, titel) uitstraalt. 

Dus zoals het nu lijkt gaat dit werk mijn verhaal voorttrekken.

Wat is er sindsdien veranderd?

Er komt meer spanning in het verhaal en er is een nieuw doel voor de hoofdpersoon bijgekomen. Ook heb ik de relatie tussen de jonge priester en de hoofdpersoon veranderd, er ontstaat nu meer spanning tussen die twee.

Dit alles heeft geleid tot elf nieuwe scènes, ook al ben ik nog niet bij het slot, het lijkt er op dat ik nu driekwart van het verhaal als scèneoverzicht op papier heb.