Hou de klompen maar aan (Herman bedankt)


Zojuist lees ik dat Herman Sandman stopt bij de Gezinsbode. Die Herman. Deze blog schrijf ik omdat ik dit nieuws even moet verwerken.

Wat heb ik met Herman?

Allereerst zijn schrijfstijl. Met zijn kenmerkende korte zinnen valt Herman altijd direct op met zijn recensies of interviews in de Gezinsbode. Door zijn nuchtere woorden wist ik meteen vanaf de eerste zin dat Herman het stuk had geschreven, wanneer ik dit controleerde had ik altijd gelijk.

En dan zijn wekelijkse column 'De klompen weer aan'. Iedere donderdag verheugde ik mij weer op een nieuw verhaal uit Slochteren. Zelf ben ik nooit in dit dorp geweest, maar dankzij Herman met zijn heldere, soms cynische, maar altijd hilarische blik op het leven in dit boerendorp in Oost- Groningen, heb ik al veel geleerd over deze streek en zijn bewoners.

Zelf heb ik Herman twee keer mogen ontmoeten. De eerste keer was tijdens een cursusavond van dewebschrijvers.nl. Herman had mijn vriendschapsverhaal beoordeeld, was enthousiast en gaf mij enkele verbetertips. Ik was onder de indruk van hem, opgetogen over zijn positieve woorden en heb die avond veel geleerd.

De tweede keer was enkele weken later tijdens de opening van de Boekenweek in de bieb. Herman hield een inleidend praatje en na afloop heb ik even met hem kunnen praten. Hij gaf mij enkele waardevolle tips voor mijn voorleesavontuur een week later tijdens de Culturele Zondag. 'Neem een borrel vooraf', zei hij grijnzend. Ik volgde zijn advies op en het voorlezen ging een stuk relaxter.

Het meest verbaasde ik mij over het volgende. Als echte Fries tweette ik onlangs over het stoppen van de academische studie Fries bij de RUG. Ik uitte mijn ongenoegen en riep iedereen op om de petitie (redfrysk) te tekenen. En toen gebeurde het. Herman, rasechte Groninger, retweette mijn bericht. Ik bedoel maar.

En nu stopt Herman Sandman bij de Gezinsbode. Om eerlijk te zijn, ben ik er best bedroefd van. Zijn columns inspireerden mij elke week weer; zijn korte en krachtige stijl, ik hou er van.
Herman, bedankt voor je teksten en bedankt voor de inspiratie die ik door jou kreeg. Succes bij 'De Kanaalstreek'.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen