Fragment van mijn thriller 'Cum Laude'

Een gil. Hulpgeroep, vrouwenstem. Mannengevloek. Ik kijk vooruit, de straat in. Tumult. Ik kan niet goed zien wat er gebeurt, omdraaien, het kan nu nog, is het eerste wat me te binnen schiet. Mijn Ineke, gelijk daarna.

Al mijn zenuwen, stress over mijn eerste keer vanavond, verdwijnen met de regen mee het riool in. Ik schop mijn pumps uit en ren zo hard ik kan naar het oproer. Stenen schrapen mijn voetzolen kapot, beide enkels verzwik ik meerdere keren maar ik blijf rennen. Er ligt iemand op de grond, een vrouw. Ik grijp naar mijn telefoon, maar krijg hem niet ontgrendeld. Vloekend sta ik stil, beweeg mijn vinger over het scherm, druk ze er zowat doorheen als ik 112 bel.

‘Vrouw, op de grond, in de hoerenbuurt. Groningen.’ Meer weet ik niet uit te brengen. Ik begin weer te rennen.

Blond haar. Lang. Als een waaier over de grond.

‘Ineke!’ Ik schreeuw, gil.

Deze straat is mijn toekomst, mijn werkplek. Ook ik zal hier binnenkort mijn geld verdienen. Veel geld. Alleen zo kan ik mijn schulden afbetalen.

Ik blijf rennen, zie hoe twee mannen hetzelfde doen, maar dan de andere kant op. Ze kijken nog een keer om, naar mij, voordat ze de hoek om gaan en verdwijnen.

Ze is het echt, mijn beste vriendin. Plat op de grond. Ik plof naast haar neer, panty’s kapot, net als mijn knieën. Ik kijk haar aan. Bloed, overal. Hoeft niets te betekenen, prent ik mezelf in. Uit oppervlakkige wonden kunnen ook sloten vol bloed vloeien. Zo’n wond heeft Ineke, ik weet het zeker.

‘Stop hiermee, Ien. Ga alsjeblieft weer bij de Albert Heijn achter de kassa. Het is genoeg geweest.’ Tegelijkertijd besef ik de waanzin van mijn plan. Die schulden, al dat geld. Alleen Ineke is nu belangrijk. Ik pak het knappe gezicht van mijn hartsvriendin in mijn handen en trek haar naar me toe.

‘Ze wilden jou….’ Ineke hangt nu als een baby bij me op schoot, ze hijgt. Ik voel hoe mijn panty’s doorweken. Laat het de regen zijn.

‘Stil maar, de ambulance komt zo.’

‘Pas op. Gevaar.’

Ik kijk om me heen, maar zie niemand. Al mijn zelfmedelijden is verdwenen. Mijn vriendin is in nood. Ik kijk weer naar haar gezicht, haar mond hangt half open, haar spierwitte tanden blinken in het roze neonlicht van haar peeskamer.

‘Verdomme, help dan toch!’ Gil ik naar de meisjes die achter de ramen staan, niemand beweegt. Ze kijken, naar ons en naar de richting waar de mannen de hoek om gingen.

‘Ze dachten dat jij er al was. Dat je niet durfde, dat ik je verstopt had.’ Ineke lijkt haar krachten terug te krijgen.

Zie je wel, het valt allemaal wel mee met haar. Ik leg mijn hand op haar mond, ‘Stil nu maar meisje, ik ben bij je, alles komt goed.’ Over wie heeft ze het? Hoe wisten die lui dat ik hier zou zijn vanavond? Niet aan denken nu.

Ineke kreunt, gaat verliggen en dan voel ik mijn avondeten omhoog komen. Door mijn slokdarm, langs mijn huig, mijn kiezen en tanden, spuit mijn half verteerde voedsel over Ineke heen de straat op.

In de hals van mijn beste vriendin zit een snee. Een gat, kun je beter zeggen. Ik zie iets wits, vocht. Veel vocht.

Nog een keer. Ik weet net op tijd mijn gezicht af te wenden, een kletterend geluid naast me op de grond.

‘Ien, je nek.’ Fluister ik. Althans ik denk dat ik dat zeg, of klinkt het alleen in mijn hoofd? Ineke beweegt kreunend haar hand naar haar nek. In het licht van de straatlantaarns zie ik hoe ze haar ogen sluit. Een plasje helder vocht hoopt zich op in haar ooghoek. Er klinkt gerochel ergens in haar binnenste, ze zucht nog eens. En dan is het stil.

Ik schreeuw, huil, vloek naar de meisjes achter het glas. Enkelen snuiten hun neus. Bij anderen zijn de gordijnen dicht.

De ambulance staat er ineens. Geen geluid dringt tot me door. Twee mannen in geelgroene overalls nemen Ineke van me over. Ik zit nog steeds op mijn knieën, zie hoe de mannen haar onderzoeken. Ze zullen haar meenemen, naar het ziekenhuis. Haar weer oplappen, zodat we straks in de lente weer op het terras kunnen zitten.