Recensies schrijven? Doe eens normaal man!


Gister vroeg ik mij ineens af wat ik zo leuk vind aan het schrijven van boekrecensies en het bloggen over (schrijf) evenementen. Wat wil ik hiermee bereiken? Is deze nieuwe schrijftaak een verbreding van mijn schrijfcarrière of ga ik mij hierin verdiepen en stop ik met de korte verhalen?
Ineens allerlei bezinningsvragen. Onzekerheid nestelde zich in het schrijfkamertje in mijn hoofd en als een gek begon ik argumenten voor mijzelf te bedenken waarom ik dit doe. Hier komen ze:

Makkelijk
Het leuke aan recensies schrijven, bedacht ik me, is dat het makkelijk is. Makkelijk? Is dat niet wat simpel gedacht? Dat klopt, maar toch is het niet anders te verwoorden.
Oké, ik leg uit:
- Het makkelijke aan recensies schrijven, vind ik, is dat je geen eigen (geloofwaardige) wereld hoeft te creëren.
- Voor recensies schrijven hoef je niet op zoek te gaan naar inspiratie (of nog erger: er op wachten); immers, wat je beschrijft dat is er al, dat is al gebeurd, in het echte leven.
- Door het schrijven van recensies kan ik op een simpele manier lekker puzzelen met woorden en spelen met zinnen (mijn hobby). Ik hoef niet na te denken, ik hoef alleen nog maar te schrijven.

Leerzaam (1):  schrijfvaardigheid
Het schrijven van de boekrecensies is erg leerzaam voor mij. Ik oefen met zinnen, de zinsopbouw en mijn recensiestijl. Ik bestudeer hoe de schrijver zijn verhaal opbouwt, hoe hij zijn punt duidelijk probeert te maken.
En ik leer om op een zo kort mogelijke manier te schrijven wat ik wil zeggen, dus geen (of zo min mogelijk) passieve zinnen. Actie! Dat is wat er op papier moet staan.

Leerzaam (2): communicatief
Het moeilijkste, maar tegelijk het meest leerzame voor mij, is dat ik de wijde wereld in moet. Ik word gedwongen om uit mijn veilige schrijfkamertje te komen (immers het feest is niet op zolder), ik moet praten met mensen die ik niet- of nauwelijks ken (achtergrondinfo is een must) en ik moet zoeken naar mijn juiste houding als recensente (voorgrond of achtergrond, mijzelf verschuilen achter mijn moleskine).
Jullie merken, dit is niet zomaar wat.

Natuurlijk ben ik ook redelijk ‘aandachtsgeil’ (vergeef me mijn uitdrukking), maar zijn wij schrijvers dat niet allemaal? We willen toch allemaal dat anderen lezen wat voor geweldigs we hebben geschreven?

Bedankt voor het lezen van mijn argumenten, nu ze zo op papier staan haal ik opgelucht adem. Zo abnormaal ben ik toch ook weer niet.
Toch?



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen