150 spannende woorden. Een eitje!

Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden.

Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten.

Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint.

Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk dat zij hun inzendingen al verstuurd hadden, zo makkelijk als wat.

Ik ben een laatste moment schrijver. Dus heb ik nu nog steeds niets ingestuurd. En ik heb nog 4 dagen, dus geen paniek. Toch?

Om eerlijk te zijn ben ik er nu wel klaar mee. Ik wil er vanaf zijn. Geen zin om langer na te denken. Verder met mijn manuscript. Toch wil ik geen onzin insturen, of iets afgezaagds, voorspelbaars of ongeloofwaardigs. Een ware strijd dus.

Zo, dit was een blog om mijn ergernis van me af te schrijven. Mocht je na dit relaas nog steeds nieuwsgierig zijn over welke schrijfwedstrijd ik het heb, kijk dan hier. Maar ik adviseer ‘doe het niet!’