Noorderzonder Janneke


Voordat ik begon met mijn Noorderzon blogavontuur had ik mijzelf beloofd dat mijn kinderen niets te kort zouden mogen komen in deze feestelijke elf dagen.
Tot halverwege deze week ging alles naar wens, ik heb meerdere voorstellingen kunnen bezoeken en dito columns/ blogs mogen schrijven. De planning voor de rest van de week was tot op de minuut ingevuld, dus niets aan de hand.
En toen besloot dochterlief, bijna 1 jaar, om ziek te worden. Een nietsontziende buikgriep heerste. Een voor een schrapte ik de Noorderzon- en, misschien nog wel erger, de ‘Net Naast Noorderzon’ activiteiten.

Voor gisteravond had ik hulptroepen ingeschakeld, want dan zou Beno Hofman ‘iets doen met trams’ (de dichtbundel ‘Vertrek & Aankomst’ was al gepresenteerd (helaas ook zonder mij). Gewapend met de dichtbundel (gewonnen via twitter, hoe toevallig) en mijn moleskine fietste ik opgetogen naar Het Paleis.

Een heuse muziekband ruimt zojuist zijn installatie op, bezoekers praten enthousiast na op de welbekende rode picknickbanken en op het plein bij de deur breit ‘Het Ebbingekwartier breit’ haar laatste steken op de pen. Hier heeft duidelijk iets heel gezelligs plaatsgevonden de afgelopen uren, het programma ‘Net Naast Noorderzon’ (dagelijks van 16.00- 18.00 uur) moet een geweldig succes zijn.

Ik vraag een medewerkster van de Brasserie naar het programma van Beno Hofman, ze meldt me dat Beno niet komt vanavond. Wat een pech! Op de site van Noorderzon staat dat Beno t/m donderdag (en het is nu echt donderdag) optreedt in de Brasserie. Ik slik mijn teleurstelling weg terwijl de medewerkster verteld dat de Schrijversvakschool wel optreedt vanavond.

Dan zie ik de baas van Uitgeverij Passage zitten, hij zwaait en vraagt als eerste wanneer hij mij weer ziet bij zijn literaire programma ‘Privé bij Passage’. Ik vertel over het zieke kind, de teleurstelling moet op mijn gezicht te lezen zijn. Gelukkig heb ik afgelopen vrijdag Lupko Ellen en Renée Luth wel mee mogen maken en dat was in een woord, INSPIREREND.

Wanneer ik de uitgever vertel dat ik graag Jan Veenstra (ik heb onlangs zijn boek ‘Here Weg’ mogen recenseren) had willen ontmoeten, ‘die was toch vanmiddag bij jou in het programma?’, wil het grote toeval dat Jan naast de uitgever (met de rug naar mij toe) zit. Hoera! Ik schud zijn hand en we maken een praatje.
Toch nog een mooie avond.

Dus hieronder het resterende deel van het programma ‘Privé bij Passage’ (van 17.00-18.00 uur) en voor de rest komt allen. Het kan nu nog, van 16.00-18.00uur in het Paleis in Groningen.

Omdat ik het schrijven niet laten kan, hier toch even snel (tussen de spuitluiers door) een blog.

Prive bij Passage:
vrijdag: Bill Mensema & Irene Wiersma
zaterdag: Diana Ozon & Marcel de Jong
zondag: afsluiting met Willm Jan van Wijk.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen