Janneke Heimweg | Auteurspagina

Euuh...? Zo stond ik er vanochtend weer eens bij, in de sportschool waar ik alweer een half jaar in de touwen hang. Spieren kweken. Ja deuh, zul je denken, wat moet je er anders? Nou zo simpel is het dus niet kan ik je vertellen. In dat half jaar heb ik heel wat apparaten gezien, gevoeld en vervloekt. Want eigenlijk is er geen zak aan, dat hele fitness. Maar ja, je bent te dun en je wilt wat. Nu ben ik, als ik  heel  eerlijk ben en dat mag ik hier want dit is mijn eigen blog... zo, niet zo’n sporter. Ik schrijf liever. Maar ja, zitten is het nieuwe roken.... Iedere keer als ik bij de sportschool (met name van oude, superfitte dames die zwetend in hun haltertop en strakke bovenarmen voor je staan) weer de vraag krijg: 'Welke sport doe je nog meer?' hakkel ik en zeg dat ik ook af en toe hardloop. Dat ik dat dit jaar nog niet gedaan heb zeg ik er maar niet bij. Dus ik moet dikker worden. Dat kan prima met vet en slecht eten. Maar dat kan niet de bedoeling zijn, aan...

Ik zou mezelf niet zijn als ik niet wat geleerd had uit de afgelopen schrijfmaanden. In mijn vorige blog ‘ Bekentenis van een gekreukteschrijver’ , schreef ik al over wat er gebeurd is. Of vooral wat er niet gebeurd is. Na jaren schrijven een heel manuscript op de kop gooien en toch nog blijven lachen is een hele kunst, maar niet onmogelijk. Maar uit ieder dal komt men sterker naar boven… bleegh, hou op met je zogenaamde wijsheden … en toch is het waar. Ik weet bijvoorbeeld nu wat er niet goed aan mijn manuscript was. Dat er iets niet klopte, dat het jeukte, dat wist ik al. En mijn proeflezers ook. Maar niemand van ons kon de vinger erop leggen. Dus wat een bevrijding was het dat het manuscriptbeoordelingsbureau dat wel kon.  Les 1 : neem zo’n man/ vrouw/ bureau in dienst en geef je over aan het commentaar. Les 2 : wacht hier niet te lang mee. Het gevaar is dat je (in mijn geval) jaren aan het klooien bent zonder enige vooruitgang. Ja leuk hoor, telkens weer sleutele...

Zo, ik ben er weer. Het is belachelijk lang geleden dat ik hier wat schreef. Dat jullie hier überhaupt nog zijn en toch iedere keer weer even kijken of ik wat gepubliceerd heb, vind ik erg lief. Het had namelijk een reden. Ja deuh, nee echt. Schrijf een nieuw boek In mei heb ik feedback (ik hou van dit positieve woord) gekregen van een manuscriptbeoordelingsbureau op mijn thriller Cum Laude. Nou die was niet mals. Kortweg: ‘Schrijf maar een nieuw boek’. En daar had ik dan drie en half jaar aan geschreven. Bijna non-stop. Dat was een behoorlijke klap, kan ik je vertellen. En daar moest ik dus even (online) van bijkomen. Na slechts twee dagen overtuigd roepen dat ik er mee ging stoppen, ben ik inmiddels weer wat begonnen met herschrijven. Want ja, ik ga door en nee, ik laat me niet uit het veld slaan. Mijn boek zal er komen, wanneer is onduidelijk. Waargebeurde toestanden Het probleem zat ‘m in het waargebeurde verhaal: het gebeuren rond de Folkingestraat Synagog...