En dan gaan we nu naar de GAP (sportblog)

Euuh...? Zo stond ik er vanochtend weer eens bij, in de sportschool waar ik alweer een half jaar in de touwen hang.
Spieren kweken. Ja deuh, zul je denken, wat moet je er anders? Nou zo simpel is het dus niet kan ik je vertellen.
In dat half jaar heb ik heel wat apparaten gezien, gevoeld en vervloekt. Want eigenlijk is er geen zak aan, dat hele fitness. Maar ja, je bent te dun en je wilt wat.

Nu ben ik, als ik heel eerlijk ben en dat mag ik hier want dit is mijn eigen blog... zo, niet zo’n sporter. Ik schrijf liever. Maar ja, zitten is het nieuwe roken....
Iedere keer als ik bij de sportschool (met name van oude, superfitte dames die zwetend in hun haltertop en strakke bovenarmen voor je staan) weer de vraag krijg: 'Welke sport doe je nog meer?' hakkel ik en zeg dat ik ook af en toe hardloop. Dat ik dat dit jaar nog niet gedaan heb zeg ik er maar niet bij.

Dus ik moet dikker worden. Dat kan prima met vet en slecht eten. Maar dat kan niet de bedoeling zijn, aangezien ik net mijn rollen en buik kwijt ben dankzij suikervrij en minder brood.

Vanochtend kreeg ik dus weer een nieuw trainingsprogramma, want ja zei de instructeur: 'We gaan nu echt voor de spiermassa'.
Dus worstelde ik me weer door de onbegrijpelijke termen die voor de oefeningen gebruikt worden. Nu spreek ik best een mondje Engels, zo weet ik wat 'abdominal' betekent en 'shoulder press' en noem maar op. Maar wat een doolhof. Gelukkig staan er nummers en letters bij, dus lukt het me nog enigszins.
Dacht ik. Totdat mijn instructeur (die lieve schat kan er ook niets aan doen) zei: 'Ga alvast maar naar de GAP, dan kom ik er zo aan...'
Dus.

Ik boerde de eiwitshake (wat zijn die dingen toch allerverschrikkelijkst smerig) van eerder vanochtend op en keek hem met grote ogen aan. Hij wees naar het bewuste apparaat en ik schoot gewoon in de lach. Echt, het lukte me niet het in te houden. Voor de vorm liep ik erheen, liet hem de oefening voor doen en deed hem zo goed als mogelijk na terwijl ik alleen maar dacht: dit nooit!
Dus volgende week negeer ik dat gevaarte, want ik ben een zelfstandige vrouw en wie betaalt die bepaalt etc.
Het stomme is dat ik jullie niet kan vertellen waar GAP voor staat, toch volgende week maar even stiekem het uitlegbord lezen.







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen