Janneke Heimweg | Auteurspagina

Vandaag commotie alom vanwege onderstaande uitspraak van Jeroen Pauw (wie?). Slimme marketingstunt trouwens. Jeroen Pauw in het AD : Komen er nu meer vrouwen aan tafel? 
 'Als ze langzamerhand iets in onze samenleving gaan betekenen wel. Maar feitelijk is dat niet zo.' Wel gloeiende gloeiende, was mijn eerste gedachte. Je zal die…hoe heet hij ook alweer? toch willen… Maar goed, wij vrouwen denken eerst na voordat we iets doen. Dus dat deed ik. Eigen schuld En al snel (jazeker, ik ben tenslotte vrouw) kwam ik met het antwoord. Op de vraag waarom wij vrouwen nauwelijks voor talkshows gevraagd worden. Het is namelijk onze eigen schuld! Ja sorry, ik kan het ook niet helpen Onlangs las ik dit stuk op daretoo : ‘ Waarom vrouwen niet stoer zijn. En dat wel kunnen worden .’   Hierin staat dat wij vrouwen te bescheiden zijn over onze successen. Dat we ze wegwuiven onder het mom van: ‘toeval, of ik had gewoon geluk, of het team werkte keihard’. (Herke...

Normaal hou ik van rust om mij heen, maar vandaag ben ik blij met ieder teken van menselijk leven. We zijn namelijk in het maïsdoolhof in Meerstad, vlakbij Groningen. Vorig jaar hoorde ik van meerdere mensen dat ze echt verdwaald waren. Dus probeer ik eerst nog een ander uitje te bedenken, maar helaas. Enigszins gespannen loop ik achter mijn vooruit rennende gezinsleden aan het doolhof in. Onverwacht genot ‘Als we de zon aan onze rechterhand houden, verdwalen we nooit.’ Dat de zon niet schijnt, lijkt onze survivaltactiek niet in de weg te staan. ‘We houden gewoon de Tasmantoren in de gaten.’ Metershoge maïsstengels omsluiten ons. We springen, kunnen we ons hoofd echt niet boven het maïsveld (weer eens wat anders) uitsteken? Maar nee, de natuur wint. Als de wind aanzwelt en de stemmen om ons heen zwijgen, is er een bijzonder moment van rust. Het geluid van de wiegende stengels klinkt als muziek, vinden mijn kleuter en peuter en gelijk hebben ze. Het is hie...

Hierbij besluit ik dat mijn schrijfpauze ten einde is. Stiekem is het een behoorlijke schrijfdip, maar ik prefereer het positieve dus noem ik het steevast pauze. En om dit te vieren, en om weer wat zinnen in de vingers te krijgen, begin ik met deze blog. Waarover het gaat, geen idee. Waarschijnlijk weet ik dat straks, als ik klaar ben met het intoetsen van willekeurige letters op mijn toetsenbord (een van mijn eigen schrijftips tegen een writer’s block die ik kennelijk schreef in betere tijden en totaal vergeten was). Schrijfzin Want na mijn bijna vijf weken durende pauze (ja, ik hou stug vol met positief zijn) is het hoog tijd om weer eens wat zinnigs op papier te zetten. Letters die zinnen maken, die weer een verhaal of zelfs een boek vormen. Zo moest dat toch? Het is zaak de schrijfzin weer terug te krijgen. Alleen rust kan je redden Daar ontbrak het namelijk aan, de laatste tijd. Zo druk met herschrijven van mijn thriller Cum Laude , gefocust op ...