Janneke Heimweg | Auteurspagina

Nu ga ik het toch doen. Ik heb telkens gezegd, ik doe er niet aan mee. Ik ga geen aandacht vragen voor mijn teksten, door over dit vreselijke onderwerp te schrijven. Maar ik ben gezwicht. Deze blog gaat over pesten. Twee redenen  De eerste is dat ik gister ‘Tegenlicht’, van Esther Verhoef, heb uitgelezen. Ondanks dat het, naar mijn mening geen echte literatuur is, heeft het verhaal me behoorlijk vastgegrepen. Voor wie het boek niet gelezen heeft, een groot deel ervan gaat over pesten. In de eerste hoofdstukken wordt dit zo gedetailleerd, zo invoelbaar en (helaas) herkenbaar geschreven dat ik het boek regelmatig moest wegleggen. Goed gedaan dus van de schrijver, zegt mijn schrijfhoofd. Maar mijn lezershoofd had het er dus moeilijk mee. Want ook ik ben vroeger gepest. Ik heb het er eigenlijk nooit over. En waarom zou ik, ik ben goed terecht gekomen (al zeg ik het zelf) en het was ‘maar’ een jaar. In de brugklas was ik de klos. En waarom? Dat zeiden ze ni...

Het is voorbij! Klaar. Ik heb het gedaan en ik leef nog. Want de vraag of ik mijn ' voordraagdebuut ' bij Silo Passage zou overleven, is wel eens bij mij opgekomen de afgelopen weken. Wat was ik zenuwachtig! Maar eigenlijk vooral voorafgaand aan de avond. Toen ik eenmaal binnen was en een borrel dronk, op aanraden van– en met Herman Sandman, verdwenen de zenuwen opslag. Ik voelde mij rustig, blij en had er zin in. Een wonderlijk gevoel, moet ik zeggen. Stresskip Langzaam stroomde het publiek binnen, ik wachtte tot ik (gelukkig als eerste, dan kon ik daarna relaxed achterover leunen) achter de microfoon mocht gaan staan. Anton Scheepstra, de uitgever, introduceerde de schrijvers en noemde bij mij nog even dat ik bij de laatste tien van de schrijfwedstrijd van de Universiteitskrant van de RUG zit. Om de spanning nog even op te voeren… Maar ik was kalm en ik bleef kalm. Wie mij kent, weet dat dit bijna onmogelijk is. Alsof ik de rust zelve was, droeg...

Mijn column die ik mocht voordragen bij Silo Passage op 13 februari 2013 (1100 woorden) Toen Japke mij vroeg hier vanavond een eigen column voor te dragen, heb ik eerst een half uur staan juichen. Ik grijnsde en glunderde en liep de hele dag met mijn hoofd in de wolken. Maar vrijwel direct dacht ik ook, ‘waarom ik? Wat heb ik gepresteerd, dat ik hier vanavond mag staan?’ ‘Wie is die Janneke Heimweg?’, vragen jullie je ongetwijfeld af. Wel nu, ik schrijf. Ben ik dan een schrijver? Dat valt te betwisten, er is nog geen boek van mij gepubliceerd. Wat ben ik dan wel? Een idioot, dat staat vast, want als schrijver moet je toch enigszins gestoord zijn, prettig of onprettig dat hangt er dan weer vanaf. Anton noemde mij eens huisblogger van Het Paleis, omdat ik blogs schrijf over de Culturele Zondagen. Ik vind huisblogger wel een mooie benaming, er gaat iets gemoedelijks, iets ongedwongens van uit. Daar hou ik van. Dat ik hier vanavond mijn column mag voorlezen is voor mij ...

Aanstaande woensdag 13 februari is er weer een nieuwe 'Silo Passage'. Maar let op, dit is geen aankondigingsblog, want ik sta die avond zelf ook op het podium. Pardon, wat ga je doen?! Inderdaad, ik mag een eigen column voordragen op de literaire avond van Uitgeverij Passage. En het is immers nogal vreemd, reclame te maken voor een literaire avond waarbij je zelf ook optreedt. Wat is dit dan wel? Een uitnodiging wellicht, ook al vind ik het voordragen extra spannend als bekenden in de zaal zitten. Zoals ik al eerder schreef na aanleiding van mijn voorleesavontuur  tijdens een Culturele Zondag: ‘hoe minder bekenden, hoe beter’. Dat was vorig jaar, toen ik nog een typisch zolderkamertjesschrijver was.  Kluizenaar Wie voordraagt, moet dit zelfs kunnen als de koningin erbij is, dus ook met familie en vrienden moet ik mijn mannetje staan. Mijn vriendin vroeg of ze mag komen, ik hakkelde en stotterde dat ik dat wel erg spannend zou vinden, om me vervolgens...

Een naam zegt meer dan duizend woorden. Iedereen heeft associaties met bepaalde namen. Als je een kind mag krijgen, ben je samen met je partner maanden aan het wikken en wegen over de juiste naam: ‘Joris?’ ‘Ah nee, dat was zo’n sukkel bij mij in de brugklas.’ ‘Wouter?’ ‘In mijn voetbalteam zat vroeger een Wouter, die was zo klein in alle opzichten.’ ‘Frederik?’ ‘Corpsbal bij Vindicat, die gooide eens bier over mijn nieuwe kostuum.’ Keuzes Maar wat doe je als schrijver? Hoe kies je de namen van je personages? Dit is (bijna) even lastig als de naam kiezen voor je kind. Misschien voor sommigen zelfs nog lastiger. Ik ben zo’n schrijver die moeilijk keuzes maakt. Welke weg gaat mijn hoofdpersoon? Heeft ze veel of   weinig vrienden? Is ze wel of niet zakelijk, naïef of vooruitstrevend? Bij het schrijven van verhalen of romans maak je heel veel keuzes. En dus ook bij het kiezen van een naam. Veel namen hebben ook nog eens dubbele betekenis, ze staan voor ‘...