Opinie schrijven of opkroppen?


De laatste tijd erger ik mij steeds meer aan mensen die overal commentaar op hebben. Vooral op twitter gonst het de laatste weken van haat, oproer en frustraties.

Paus
Neem nou laatst, toen de Paus zijn opmerkelijke uitspraken deed ten aanzien van homo’s en het homohuwelijk. Meteen werd er opgeroepen tot ontdoping, en tot haat tegen het christelijk- en katholieke geloof. Weg met iedereen die gelooft, weg met iedereen die plezier en vreugde en hoop en troost en noem maar op, put uit het geloven in God.

Weg voetstuk
Gister schreef Arjen Lubach (wiens romans ik erg bewonder) een column in de Volkskrant waarin hij oproept om christenen dwars te zitten. Ik denk dan: ‘stop eens met die haat, laten we elkaar in de waarde laten’. Waarom die hetze tegen christenen? Heb je niets beters te doen, denk ik dan.

Het liefste zou ik hier nu doorgaan met het uiten van mijn frustraties, maar dat zou nieuw zijn voor mij op dit blog. In het afgelopen half jaar dat ik nu blog, heb ik nooit eén keer geschreven over een actualiteit en mijn mening daarover. Ik was meestal druk met andere dingen en had genoeg andere onderwerpen om over te bloggen.

Frustraties
Maar de zinnen van frustratie knallen de laatste dagen door mijn hoofd. Ik zou ze op papier willen zetten, eruit ratelen en daarmee mijn hoofd legen. Maar ik doe het niet.
Want als je je mening blogt, dan kunnen mensen daarop reageren. En dat is best eng. Want wat als iemand het niet met me eens is? En mij daarvan op de hoogte stelt, in ongezellige woorden. Wat doe ik dan? Kan ik dat dan naast me neerleggen? Dat accepteren in het kader van vrijheid van meningsuiting?

Ik weet het niet. Schrijven van korte verhalen, schrijfblogs en mijn manuscript is fictief, ik verzin alles en tot nu toe stoot ik er niemand mee tegen het hoofd. Ik hou van positief- en opbouwend schrijven, ik hou graag iedereen te vriend.
Dus of ik ooit opinie zal bloggen of dat ik beter mijn frustraties kan blijf opkroppen, ik weet het niet. Wie het wel weet mag het zeggen.


Reacties

  1. Anoniem5 januari 2013 om 18:16

    Ik waag mij er niet aan om dezelfde redenen. Ik heb geen zin om in discussie te gaan met de lezers van mijn blog (want iedereen mag zijn eigen mening hebben) en houd het liever licht en luchtig, dat past gewoon meer bij mij.
    BTW: de wereld is al frustrerend genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Janneke Heimweg5 januari 2013 om 19:59

    Bedankt voor je reactie. Het zou mooi zijn als iedereen licht en luchtig zou schrijven. Maar dat is natuurlijk een droombeeld. Wat meer respect voor elkaar kan in ieder geval geen kwaad.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Anita Willems14 januari 2013 om 20:56

    Ik heb ongeveer vier pogingen gedaan (dit is de vijfde) om een reactie hier op te geven, die goed verwoordt wat ik bedoel, maar het lukt me niet.
    Ik voel ook dergelijke frustraties borrelen in mijn diepste, maar het sop is de kool niet waard.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen