Over de klok en de klepel

Je hebt soms van die periodes, je kent het wel. Momenteel is zo’n periode. En als je dan ook nog, net als ik, een type bent van ‘de klok horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt’, dan gebeuren er vreemde dingen.

Zo had ik gister, in zo’n typische klepelbui, getweet dat de aarde morgen (12-12-2012) vergaat. Wat een toestand. Ik vroeg jullie of jullie al zenuwachtig waren voor deze datum. Natuurlijk reageerde niemand, want er is helemaal niets om zenuwachtig voor te zijn. Tenzij je morgen gaat trouwen, maar voor de rest is morgen gewoon morgen.

Het verbaasde me, ergens in mijn achterhoofd, dat de Inca’s zo’n mooie datum voor deze rampspoed bedacht hadden. Maar ja, wie ben ik.

Totdat me vandaag ineens de twijfel te binnen schoot. Hoe zat dat nou met die bewuste datum? Ik googlede: ‘wanneer vergaat de aarde’ en kwam op het antwoord. Ai, ai. Ik had het weer eens fout.

Je begrijpt, hier moet ik over bloggen. Dit moet ik kwijt.

Je hebt dat vast ook wel eens, dat je ongeveer weet hoe en wat. Je kletst er wat omheen en het valt niemand op dat je maar de helft (of in mijn geval, vaak nog minder) weet. Ik heb dat probleem de laatste tijd steeds vaker. Komt het door ouderdom of door het moederschap (zwangerschappen schijnen slecht voor je geheugen te zijn, toch?), of komt het door mijn ‘drukke’ schrijversbestaan.

Of de winterdip, niet te vergeten. Samen met het licht buiten, gaat ook mijn geheugen uit. Net als de mol, verstop ik mijn hersenen kennelijk onder de grond.

Hopelijk ontwaakt mijn brein tegelijk met de sneeuwklokjes en de krokussen. Tot die tijd, alvast excuses voor mijn confuse tweets en andere uitingen van vaagheid.