Als ik kon toveren

Voor de liefhebber is hier mijn verhaal te lezen dat ik onlangs schreef voor het project 'Bij nacht en ontij' van dewebschrijvers.nl. Het verhaal werd gepubliceerd in een papierenbundel en een e-book.

‘Dokter, ik weet het zeker. Ze heeft het weer. Hersenvliesontsteking. Ze gedraagt zich hetzelfde als vorig jaar. Ze gaat dood!’

Zachtjes duwt dokter de moeder van Sanne in de patiëntenstoel. Onze heldin, waarde lezer, is huisarts. Sanne, ons tienerpatiëntje, ligt als een baby bij haar moeder. Een bizar gezicht.

‘Waarom denkt u dat ze het weer heeft?’, dokter ademt onhoorbaar uit.

De moeder ratelt.

Zo snel dokter kan, typt ze alle informatie in. Het meisje kreunt zachtjes bij haar moeder op schoot. Zo jong en dan zulke erge hoofdpijn? De vingers van onze heldin roffelen op de toetsen, ze voelt haar bloed sneller stromen. Haar dokterswachtdienst is begonnen.

Wat weet mama er van, hoe ik mij voel. Ze is altijd zo snel in paniek. Laat me toch.

‘Sanne, misschien kun je zelf vertellen waar het zeer doet?’ Dokter kijkt het meisje aan, ze kijkt terug maar verroert zich niet.

‘Kom liefje, vertel de dokter waar het pijn doet. Zeg nou eens wat!’ Moeder port haar dochter in de zij. Het meisje reageert niet, steekt de duim in haar mond en kreunt.

Hoofdpijn. Beetje misselijk. Dat is alles. En zo moe!

‘Misschien heeft ze iets verkeerds gegeten, dokter. Of ben je gisteravond gevallen met je fiets? Toe San, de dokter wil je helpen.’ De moeder praat steeds luider, ze wrijft over haar voorhoofd; haar wanhoop is voelbaar.

Ook dokter krijgt het steeds warmer. Ze ziet dat de ogen van het meisje wegdraaien, steeds meer oogwit is zichtbaar. Kleur is uit haar wangen verdwenen.

Laat me met rust, ik wil niet meer. Moe. Zo moe.

Moet ze even liggen op de behandeltafel? Is het allemaal wel echt zo ernstig, is het meisje gewoon heel erg moe en moet ze een flinke nacht doorslapen? Is er misschien alcohol in het spel, een comazuipertje? Of GHB, je hoort tegenwoordig zulke vreselijke verhalen.

Tijd. Tijd heeft ze nodig. Maar is dat er wel? Stel als het kind hier op moederschoot overlijdt?

Doorvragen nu, in deze toestand kan het meisje niet naar huis.

‘Vorig jaar, we zaten een week in Barcelona, had ze ook al hoofdpijn’, de moeder begint weer, ‘er was de eerste dagen niets aan de hand. Ineens greep ze naar haar hoofd, ik weet het nog goed. ’s Avonds in een restaurant, het hoofdgerecht net op. Ze riep dat haar hoofd zo’n pijn deed, ze wilde naar bed. Ze was al elf, dus ik nam haar serieus.’ De moeder haalt diep adem.

Laat me gaan mama, je hebt je best gedaan. Dank voor alles.

‘We gingen naar het hotel, Sanne naar bed, wij bleven de hele nacht op. Mijn man dacht aan hersenvliesontsteking. De pijn was de volgende ochtend niet over, we gingen naar het ziekenhuis.’ De moeder zucht, haar wangen dieprood, zweetstraaltjes langs haar slapen. Het meisje slaapt, af en toe mompelt ze onverstaanbare woorden.

Die doktermevrouw is erg aardig. Zou ik toch wakker willen worden? Dan kan ik haar bedanken en later mijn dochter naar haar vernoemen.

‘Wat gebeurde er met Sanne, wat deden de dokters met haar?’ Nog een keer het verhaal aanhoren, laten praten. Veel praten. Vaak is er iets kleins, iets wat onbelangrijk lijkt, wat niet nodig wordt geacht om te vertellen.

Ook dokter moet goed luisteren, de informatie filteren en nadenken. Waren er meer vergelijkbare gevallen tijdens haar loopbaan? Wat deed onze heldin toen?

Ik drink nooit weer wijn. Het was ook nog eens een stom feestje. Zonder Sander is alles saai.

‘En dan gisteravond haar eerste brugklasfeestje. Ik was zo blij dat ze heelhuids thuiskwam. Misschien had ze toen ook al hoofdpijn, ik heb niet eens goed naar haar gekeken; gauw naar bed. Mijn kindje, mijn schat.’ De moeder hijgt de laatste woorden.

Voorzichtig pakt dokter Sanne’s pols. Tellen. Oogleden optillen, longen beluisteren. Geen koorts. Alles lijkt normaal. Wat is hier aan de hand? Een doodziek kind? Overbezorgde moeder? Toevalligheid?

Soms zou dokter een glazen bol willen; een toverstafje, een levenselixer en er gaat nooit meer iemand dood.

Ik loog over de wijn, zweeg over de wodka. Mama moet nog veel leren over brugklassers. Vrolijk naar bed. Welterusten mama.

‘En, heb ik gelijk?’ Grote ogen priemen.

‘Misschien. Ze gaat naar de spoedopvang. Herhaling is niet uit te sluiten.’ Waarde lezer, onze heldin baalt. Maar ze weet dat ze het goede doet. U denkt dat toch ook?

Ken je die mop van dat meisje dat ziek was?