Help, mijn schrijftijd verdwijnt!


Hoera, er is weer eens een ouderwetse schrijftwijfel waarover ik mijn hart hier moet luchten. Het heeft te maken met het verstrijken van de tijd, van het leven. Met de jeugd van tegenwoordig.
Namelijk, mijn lieve kleine schatten worden groot.
 
Eigenlijk sinds de geboorte van mijn oudste, bijna vier jaar geleden, schrijf ik. Mooi overdag, thuis op de bank als meneertje lag te slapen. En wat sliep hij veel in het begin, uren achter elkaar. Mooie schrijfuren voor mij dus.
Inmiddels slaapt hij nog eén slaapje van twee uren, en als ik geluk heb soms drie uren. Fijn dus.
Toen de jongste erbij kwam, ging mijn schrijfritme gewoon door. Ook zij slaapt tegenwoordig een slaapje van ongeveer drie uren. Je merkt, ik ben een gezegend mens.

Een mooie bijkomstigheid van dit schrijfritme is, dat als mijn kinderen wakker zijn, ik niet hoef te schrijven. Natuurlijk schrijft mijn hoofd rustig verder tussen het opvoeden door, maar ik kan fysiek gezien mijn volle aandacht bij mijn kinderen houden. Zij komen op de eerste plaats en als mams net drie uren geschreven heeft, is het dus gezellige quality time met elkaar.

Maar nu dient zich een probleem, of twijfel, aan. De oudste slaapt steeds minder, natuurlijk hij wordt ouder en wat verwacht ik dan, dat hij op zijn zestiende nog steeds tussen de brommers zijn middagslaapje houdt?
Dit feit betekent wel dat ik dus mijn drie schrijfuren per dag mis. Ik ben nog steeds van mening dat ik niet wil schrijven als de kinderen wakker zijn, want ik ben tenslotte 100% moeder en mijn kinderen gaan altijd voor. Klinkt misschien saai, maar zo zie ik dat.


Helaas zou het zo maar kunnen dat ik mijn principe ‘niet schrijven als de kinderen wakker zijn’ overboord ga gooien. Ik wil namelijk schrijven. Ik moet schrijven, anders word ik kriegel. Daar hebben mijn kinderen natuurlijk geen baat bij, een chagrijnige en wrevelige moeder. Je merkt, ik ben al excuses aan het verzinnen om toch mijn passie door te kunnen zetten nu mijn kinderen ouder worden.

Ik weet van een twittervriendin dat zij schrijft tussen haar kinderen, dit vind ik erg knap. Misschien dat ik dat dus in de toekomst ook ga doen. Aan dat idee moet ik nog wel wennen.
Hoe doe jij dat? Heb jij altijd tijd voor schrijven? Heb jij je schrijfprincipes al eens overboord moeten gooien? En hoe voelde dat?

Reacties

  1. Wanneer je in het vliegtuig zit, en er is een noodgeval, moet je als ouder altijd eerst bij jezelf het zuurstofmasker opzetten voordat je dat bij je kind doet. Zo kun je het ook zien met schrijven. Schrijven is jouw zuurstof en je hebt het nodig.
    Misschien kun je beginnen met één uurtje schrijven terwijl zij zich op de één of andere manier zelf vermaken?
    Je bent alleen maar een prettigere moeder voor hen wanneer je ook jezelf geeft wat je nodig hebt. Anders wordt de druk te hoog, word je misschien kribbig en daar hebben je kinderen ook niets aan. Toch?
    Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi, ik heb je nog niet bedankt voor je reactie. Bij deze;-) Erg mooie vergelijking schrijf je hierboven, die zal ik onthouden.
      Schrijfse!

      Verwijderen
  2. Ben ik die twittervriendin? ;-) Ik schrijf dus idd tussen mijn kroost. Gaat lekker. Maar ik kan erg snel switchen tussen verhaal en kinderen (ja, zij gaan altijd voor), en ik reken er altijd op dat ik niet langer dan vijf minuten ongestoord kan schrijven. Soms baal ik er wel van hoor, dan moet ik me op een lastig stuk concentreren en dat wil niet altijd als ik drinken moet inschenken, een kind moet troosten, een luier moet verschonen of een ruzie moet sussen. Ik heb alleen geen andere oplossing. 's Avonds ben ik te moe, overdag ben ik moeder. ;-) Is het een idee om je schrijftijd te beperken? Dat de kinderen dan wel voorrang hebben als er iets is, maar dat ze in principe op dat moment zichzelf moeten vermaken? Volgens mij heb ik hier inmiddels een heel epistel van gemaakt. Succes met wennen aan het veranderende ritme. En heus, ik vind het vaak genoeg lastig. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn schrijfritme is door de jaren heen vaak veranderd. Vroeger, als kind, schreef ik elke avond voor het slapen gaan in mijn dagboek of 's middags toen ik nog eindeloos veel tijd had.
    Een paar jaar geleden schreef ik elke maandagochtend op mijn vrije dag, maar toen kwam ik een beetje vast te zitten met het verhaal en zat ik elke maandagochtend maar wat te turen naar het papier of beeldscherm.
    Sinds ik moeder ben geworden, vier jaar geleden, zit er helemaal geen ritme meer in het schrijven. In het begin schreef ik dingen in een dagboek om alles wat ik voelde op te schrijven, dat voelde toen noodzakelijk.
    Mijn kinderen sliepen heel veel, maar in die tijd moest ik alles weer paraat hebben voor wanneer ze wakker zouden worden, want dan begon de verzorging weer. Of ik sliep zelf ook :-)
    Het enige wat ik weet is dat wanneer een wens zo groot wordt dat het een verlangen wordt, dat je dan niet anders kunt. En dan vind je weer een nieuw ritme. Isabel Allende schreef 's nachts, wanneer haar kinderen sliepen. Ik heb mijn slaap nodig en schrijf 's avonds een half uurtje.
    Wie weet komt voor jou een nieuw ritme wanneer de oudste naar school gaat?

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

150 spannende woorden. Een eitje!