Schrijven over niets is ook schrijven

Hé, is het alweer drie weken geleden dat ik mijn laatste blogpost schreef? Hoe kan dat!?

Hier zou een rij excuses kunnen staan. Die er zeker waren, maar die nooit (en ik herhaal: nooit) een reden mogen zijn om niet te schrijven. Want schrijven doe je altijd en overal. Ook als je jongste kind vier wordt en naar school gaat, ook als je het familiefotoboek van twee jaar geleden eindelijk afmaakt en ook als je gewoon eens op de bank wilt hangen.

Knallende publicatiedrang

Maar niet getreurd ik heb er weer zin an. Lekker schrijven. De toetsen laten ratelen (je zou eens moeten horen hoe mooi dat klinkt, hier op mijn schrijfzolder) en mijn gedachten zo snel mogelijk op papier knallen. Verhalen, colums en blogs. Alles.

Dus keek ik op ‘Schrijvenonline’ voor een fijne schrijfwedstrijd. Het liefst met een publicatie in het vooruitzicht, want ik heb ook publicatiedrang. Maar ze waren er niet. Veel poëziewedstrijden, ook leuk toch beter eerst eens een cursus volgen.

Vroeger was alles beter

Enkele jaren geleden stikte het van dat soort ‘je-verhaal-komt-in-de-bundel’ beloftes. Dan kon je nauwelijks kiezen en wilde je dat je twintig vingers had en minstens een stel hersens extra om al je ideeën tot een goed verhaal te smeden.

Waar komt dat toch door? Ook weer die rottige crisis? Of zijn de meesten inmiddels gedebuteerd met een roman/thriller?

Lekker bloggen

Gelukkig kan ik lekker bloggen. En dat doe ik omdat ik het leuk vind. Maar waarover? Nou hierover. Het gaat er immers niet om wat je schrijft maar hoe je dat doet. Zo is het ook in gesprekken: als jij hoogzomer overtuigend genoeg brengt dat het vriest dat het kraakt dan gelooft men dat. (ja echt…)

Vaak zit ik te stinnen (dat is Fries) op een onderwerp voor een blog of verhaal, en dan al zwetend weet ik het nog niet, dat geeft dus helemaal niets. Als ik op z'n Janneke Heimwegs vertel over een grazende koe in de wei aan de rand van Stad dan is dat goed. Dat is dan wat ik doe.