Behandel taal als je moeder
Al dagen denk ik erover na, maar niets schiet
me te binnen. Wat nu? Mijn blogzaterdag komt er weer aan en ik heb geen flauw
idee waarover ik het zal hebben.
Dus postte ik gister een laatste wanhoopstweet
of iemand, wie dan ook, een onderwerp wist. Iets waarover ik me kan opwinden
want dat schrijft lekkerder. Het ging over lawaai en grasmaaiers en het
verschil tussen lijden en leiden (en dat ik dus weer de verkeerde gebruikte in
de reply (zie tweet van @Pascal_Appel hieronder), waardoor er een buitengewoon bijzondere betekenis ontstond). Dus
daarom ga ik nu deze lijst uit mijn hoofd leren, zo kan het niet langer.
O mooie taal
Maar toen ineens was daar mijn onderwerp. Onze
taal. Prachtige taal, die we koesteren en gebruiken maar ook misbruiken. Want
wees eerlijk, onze taal is soms best moeilijk. Een fout per ongeluk of uit
haast, daar kan ik inkomen (ik ben ook niet taalperfect). Maar deze ophef ging
over mensen die moedwillig weigeren om de juiste
spelling te gebruiken. En waarom? Zijn ze te dom of te koppig of kan het ze
niet schelen? Geen idee.
Er is niets mis met taalregels. Dat zijn gewoon afspraken in het sociale verkeer. Net als de afspraak naar de kassa te gaan om af te rekenen
Weg voetstuk
Hetzelfde gevoel kwam bij mij boven toen ik van
de week de nieuwste Schrijven Magazine las. Daarin stond dat juiste spelling
alleen voor de elite is, of voor zeurpieten. Moet je nagaan! Ik kan er dus niet
bij dat een blad dat gaat over schrijven, literatuur en al jaren een goede naam
heeft zo omgaat met de taal.
Toen huilde mijn taalhart in stilte, maar nu
hou ik het niet langer en jank ik hardop.
Wat is er mis mee om met respect om te gaan met
je moedertaal. Het instrument waarmee je kan lachen, huilen en voelen. Waarmee
je vrienden maakt, en vijanden…met wie je het vervolgens weer goedmaakt…dat allemaal dankzij onze taal.
Zo. Ik heb gezegd.
Bizar zeg! Spel- en taalvauten hebben zo verschrikkelijk veel invloed op hoe het geschrevene overkomt!
BeantwoordenVerwijderen