Culturele Zondag | Alles voor het goede doel


‘Nou Ida, voor boven je bed?’
‘Ik heb hem al naast me in bed liggen hoor, dat is genoeg.’
Hilariteit alom in het atelier van Anne Ruurd Oosterwoud in het Paleis Groningen, waar je vanmiddag tijdens de culturele zondag je portret kan laten tekenen.
Als ik binnenkom in het overvolle- en warme atelier zie ik meteen een wat oudere man op een krukje zitten. 
Tegenover hem staat Anne Ruurd Oosterwoud de laatste hand te leggen aan het portret van deze man. Het lijkt goed, moet ik zeggen. Of zijn vrouw Ida dat ook vindt, is twijfelachtig want als het portret klaar is en haar man instemmend knikt en blij roept dat het zo’n gelijkenis is, zegt zij: ‘Niet in de woonkamer hoor.’
Weer lachen we allemaal hardop, de vrouw lacht met ons mee. Erg gezellig allemaal, maar toch ben ik nu heel benieuwd waar (en of?) het portret uiteindelijk opgehangen zal worden.

Let’s clean this shit up
Het is alweer de laatste culturele zondag van dit jaar en ook vanmiddag is er weer veel te beleven. Het thema is ‘Brood en Spelen’ en de opbrengst gaat naar het goede doel: ‘Serious Request’ van radio3FM, met dit jaar als thema: diaree.
Het leuke aan de culturele zondagen in het Paleis vind ik dat je altijd verrast wordt. Telkens zijn er andere ateliers geopend, zodat je elke keer weer binnenstapt in een nieuwe oase van inspiratie.

Fryslân Boppe
Bron: www.clayrecords.com
Hoera, de deuren van ‘Clay Records’ staan open. Eindelijk kan ik eens zien wat daar zoal gebeurt. Het schijnt dat Meindert Talma zijn muziek hier ook heeft opgenomen, dus zou deze studio haast een bedevaartsoord kunnen worden.
Op de muur wordt een videoclip geprojecteerd met bijpassende muziek. Direct herken ik mijn geboortestad Leeuwarden en als ik de jongen die uitleg geeft hoor praten met het voor mij o zo bekende Friese accent, is mijn hart gelijk geopend.
Wat leuk, vijf studenten van de NHL hebben deze video gemaakt, samen met hun docent Gerjan Kelder (eigenaar van Clay Records). De opbrengst van de verkoop gaat natuurlijk naar Serious Request vertelt de jongen vol passie. Ik zou hem een knuffel willen geven, jij komt er wel jongen.

De ballen
Boven in de erlenmeyerzaal is het een dolle boel. De geur van glühwein komt me in het trappenhuis al tegemoet. Twee bijzonder uitgedoste jongemannen, die de Bingo Brothers heten, spelen het spel met ballen vol overgave. Aandachtig volgt het publiek de nummers, en hé daar zwaai ik naar dichter Jan Willem Dijk, die ik eerder deze week zag tijdens de uitreiking van het Hendrik de Vriesstipendium.

Dus ook vanmiddag weer een mooie culturele zondagmiddag. Gelukkig is dit niet het laatste evenement van het jaar hier in het Paleis. Op 23 december 2013 presenteert uitgeverij Passage de Eindejaarsshow en er zijn nog kaarten!

Tot volgend jaar en alvast een fijne Kerst en een cultureel 2014 toegewenst.  
 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen