Bekentenis van een gekreukte schrijver

Zo, ik ben er weer. Het is belachelijk lang geleden dat ik hier wat schreef. Dat jullie hier überhaupt nog zijn en toch iedere keer weer even kijken of ik wat gepubliceerd heb, vind ik erg lief.

Het had namelijk een reden. Ja deuh, nee echt.

Schrijf een nieuw boek
In mei heb ik feedback (ik hou van dit positieve woord) gekregen van een manuscriptbeoordelingsbureau op mijn thriller Cum Laude. Nou die was niet mals. Kortweg: ‘Schrijf maar een nieuw boek’.
En daar had ik dan drie en half jaar aan geschreven. Bijna non-stop. Dat was een behoorlijke klap, kan ik je vertellen. En daar moest ik dus even (online) van bijkomen.
Na slechts twee dagen overtuigd roepen dat ik er mee ging stoppen, ben ik inmiddels weer wat begonnen met herschrijven. Want ja, ik ga door en nee, ik laat me niet uit het veld slaan.
Mijn boek zal er komen, wanneer is onduidelijk.

Waargebeurde toestanden
Het probleem zat ‘m in het waargebeurde verhaal: het gebeuren rond de Folkingestraat Synagoge die in 1976 gered is van de sloop, met dank aan mevrouw Lenny Wolgen- Salomons. Ik had hier een heel complot omheen gefantaseerd, dat bijzonder ongeloofwaardig bleek te zijn.
De personages, die toen leefden had ik verwerkt in mijn verhaal. Weliswaar met een andere naam, maar aan hun daden en acties waren ze te herkennen. Dit belemmerde mij. Ik wilde immers niet kwaad spreken over de helden van toen, waar sommigen al van overleden zijn. Maar ja, ik schrijf wel een thriller…dus moesten die personages dingen ondergaan. En dat knaagde aan mij, als persoon. Als schrijver probeerde ik allerlei trucjes om er wat van te maken, maar ik viel genadeloos door de mand.

Halveren is de sleutel
Dus weg ermee. Alle verhaallijnen die daarover gaan, met bijbehorende personages heb ik weggehaald. De helft van mijn 85404 woorden heb ik meegenomen naar een nieuw bestand en ben vandaaruit opnieuw gaan opbouwen. De gebeurtenissen van toen gebruik ik alleen als feit en verder niet.
Heel overzichtelijk.
Het punt is dat het nieuwe verhaal op dit moment nog ‘Het Nieuwe Verhaal’ heet. Dus hopelijk kom ik binnenkort op een nieuwe titel zodat ik jullie met #nieuwetitel op de hoogte kan houden.

Bloggen is fijn
Het lucht op om dit hier te melden, uit te typen op een positieve manier. Want wat ook uit de feedback kwam was dat ik kan schrijven, goede dialogen kan weergeven en dat het manuscript bijzonder weinig fouten bevatte.
Hoera…toch nog wat.



Reacties

  1. Anoniem1 augustus 2016 om 21:17

    En dat is 3x een positieve melding tegen 1 negatieve.Het vervelende is dat juist die ene negatieve melding cruciaal is voor de schrijver en voor het verdere verloop van het boek in wording, dus wat doet Janneke? Zij baalt een paar dagen heel stevig van het verloren bloed, zweet en de bittere tranen maar daarna is ze er weer!! Thats the spirit, you go girl, yes you can!! Succes!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen