Janneke Heimweg | Auteurspagina

Zaterdag 13 februari 2016 ‘Ja HA-LLO zeg!’ Dat is het antwoord op mijn vraag die ik mezelf aan het einde van dag 6 stelde. Dus zal ik voortaan dat roepen als ik kwaad of verontwaardigd ben. En dus niet meer: ‘Ja sorry hoor.’ Hoera! Dag 7 van de ‘ Zeven dagen zonder sorry challenge ’ is voorbij. Wat een week. En hoe moeilijk blijkt het te zijn om dat, alom ingebakken ‘sorry’ zeggen voor de meest onzinnige dingen, te stoppen. Echt, zelfs vandaag ontschoot het me weer. Maar er is ook goed nieuws. Ik heb er veel van geleerd. Om eens op een andere manier te kijken naar vastgeroeste gewoontes. Om meer voor mezelf op te komen. En om gewoon directer de dingen te zeggen die ik wil zeggen. Dus hartstikke mooi. Natuurlijk kwam dit alles ook tot stand dankzij jullie hulp in de vorm van reacties op Twitter en de vele retweets. Dank daarvoor. In het bijzonder dank ik @japked voor haar briljante column/ eye-opener. En ook bedankt @hofmansonja, @mirjamvanelst1, @ja_bakker, @tinekel...

Vandaag las ik de beste tweet in tijden. Over het eeuwige ge-sorry van vrouwen. In de column ‘ Waarom vrouwen altijd sorry zeggen’  gaat @japked uitvoerig in op het onnodige sorry zeggen van vrouwen. En dat we dat de godganse dag doen. Om onszelf weg te cijferen, om aardig gevonden te worden en om maar niet door onze mening anders te zijn dan de anderen. Zoveel herkenning bij mij. Ik werd er warm van, het begon te borrelen en ik wist meteen: hier moet ik wat mee. Challenge En welnu, ik ga de komende zeven dagen geen sorry meer zeggen. Niet als ik de juf mijn koude hand toesteek, niet als ik een minuut te laat op de afspraak kom en ook niet als ik op verjaardagsvisite per ongeluk tegen de stoel van mijn buurvrouw stoot. En ook niet als…nou ja, zo kan ik nog wel pagina’s vol typen met belachelijke sorry onderwerpen. Ik ga mezelf niet langer wegcijferen. Ik mag er zijn. Punt. En ook als ik ergens anders over denk dan jij, dan ga ik dat hardop zeggen met rechte rug ...