Geen-sorry dagboek | Challenge: Zeven dagen zonder sorry

Zaterdag 13 februari 2016

‘Ja HA-LLO zeg!’ Dat is het antwoord op mijn vraag die ik mezelf aan het einde van dag 6 stelde. Dus zal ik voortaan dat roepen als ik kwaad of verontwaardigd ben. En dus niet meer: ‘Ja sorry hoor.’

Hoera! Dag 7 van de ‘Zeven dagen zonder sorry challenge’ is voorbij. Wat een week. En hoe moeilijk blijkt het te zijn om dat, alom ingebakken ‘sorry’ zeggen voor de meest onzinnige dingen, te stoppen. Echt, zelfs vandaag ontschoot het me weer.

Maar er is ook goed nieuws. Ik heb er veel van geleerd. Om eens op een andere manier te kijken naar vastgeroeste gewoontes. Om meer voor mezelf op te komen. En om gewoon directer de dingen te zeggen die ik wil zeggen.

Dus hartstikke mooi.

Natuurlijk kwam dit alles ook tot stand dankzij jullie hulp in de vorm van reacties op Twitter en de vele retweets. Dank daarvoor. In het bijzonder dank ik @japked voor haar briljante column/ eye-opener. En ook bedankt @hofmansonja, @mirjamvanelst1, @ja_bakker, @tinekeleest die ook meededen met de challenge en dagelijks even polsten hoe het stond met de #zondersorry

Dit was het einde van het Geen-sorry dagboek. Deed jij ook mee met de challenge? Dan hoop ik dat het jou ook gelukt is minder sorry te zeggen, wie weet zeg je het wel helemaal nooit meer. Tenzij je iemand ernstige psychologische of technische schade toebrengt natuurlijk…

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vrijdag 12 februari 2016

Vandaag is dag 6 van de ‘Zeven dagen zonder sorry’ challenge. Het 
gaat goed. Dat ik vorige week nog zo’n beetje elke vraag begon met: ‘Sorry mag ik,…’ let ik er nu heel goed op en het blijkt dat je nog steeds iets vriendelijk kan vragen. En het geeft bovendien een zelfverzekerder gevoel.

Gister, op dag 5, ben ik wel weer een paar keer de mist in gegaan. Voornamelijk bij goede vriendinnen vind ik het moeilijk om hard te zijn. Ik ben natuurlijk niet hard als ik geen sorry meer zeg, maar het voelt zo.

Er waren ook genoeg momenten (in de meerderheid) dat het wel goed ging en dat ik in gedachten mezelf een high-five gaf omdat ik geen onnodig en belachelijk nederig sorry zei. Yeah.

Het leuke is dat we op Twitter met een klein groepje, waaronder de aanstichtster van dit alles: @japked, elke dag even bij elkaar peilen hoe het gegaan is met de sorry’s. Bij de anderen gaat het ook goed dus dat motiveert lekker.

Het enige waar ik nog een vervanging voor zoek is de in opperste kwaadheid schreeuwende: ‘JA, SORRY HOOR!’

Daar ga ik nog een nacht over slapen en dan morgen bij de laatste blog over deze challenge hoop ik het gevonden te hebben.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Woensdag 10 februari 2016

Zo, ook dag 4 van mijn 'Zeven dagen zonder sorry challenge' overleefd. Een dag met minder mensen om me heen, aangezien het mijn vrije dag is. Dus minder verleidingen om het 's-woord' te zeggen.

In de winkel bij de kassa zei ik gewoon: 'Ik ga er even langs hoor'...yeah geen sorry erbij. De ander zei dat wel en toen kon ik 'geeft niet' zeggen en toen hadden we toch even contact (zie ook dag 3).

Ik merk dat het toch een week is van zelfreflectie en ook meer voor mezelf opkomen...recht die rug. Ik word er vrolijk van.

In feite is het niet gek dat wij de godganse dag ‘sorry’ roepen. Kijk maar eens naar een willekeurig Nederlands Tv-programma. Het stikt er van de ‘sorry’s’. Het is een modewoord.

Ik weet nog die tijd dat ‘sorry’ in werd, hip en stoer. Een gecultiveerd woord waarmee we onze normen en waarden willen etaleren. Maar we zijn erin doorgeslagen. De betekenis van het woord is volledig uit zijn context gerukt. Met als bijkomend nadeel een soort nederigheid. Bleegh…wij vrouwen hebben juist harde en zelfverzekerde woorden nodig. Kijk, hier staan wij.

Op naar dag 5, met ongetwijfeld stukken meer verleidingen. Hoe gaat het bij jou? Heb jij het ’s-woord’ al kunnen schrappen? Ik hoop het. Veel succes!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dinsdag 9 februari 2016

Joehoe! Vandaag, op dag 3 van mijn ‘Zeven dagen zonder sorry challenge’, heb ik supervaak mijn sorry ingeslikt. Dat voelde heel goed. Zelfs toen ik op het werk even niet oplette zei ik het woord niet. Met rechte rug zei ik: ‘Ik heb niet goed gekeken’.

Ook in schrijftaal heb ik het ’s-woord’ vermeden, wat een stuk makkelijker blijkt.

Even dacht ik na dag 2 dat ik zou ontploffen, of zou gaan gillen als een fluitketel als ik mijn ergernissen niet kon uiten. Daarom bedacht ik dat ik ‘yo’ zou zeggen, in plaats van ‘sorry’. Het heeft dezelfde beginklank, nou ja bijna dan, en het geeft een grappig effect.

Vandaag heb ik het niet nodig gehad, maar ik hou het in gedachten.

Wat me wel opviel was dat je minder contact hebt met de mensen. Een ‘sorry’ (b.v. als je vergeet de deur voor iemand open te houden) kan een begin zijn van een gesprek. De ander zegt dan meestal ‘geeft niets’ en er is al snel even contact met je medemens. Het ’s-woord’ verbroedert. Dat miste ik vandaag.

Helemaal trots op mezelf was ik na afloop van Het Inwerkmoment bij Radio Glasnost (voor redactiewerk). Geen enkele keer ‘sorry’, zelfverzekerd werd ik ervan. Ik dacht: ik kan dit, ik ben hier goed in dus kom maar op.

Heerlijk. Op naar dag 4.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Maandag 8 februari 2016

Vandaag is dag 2 van mijn challenge om zeven dagen geen sorry te zeggen. Lees hier het hoe en waarom.

Ook goedemorgen 

Gelijk vannacht om 2:30 uur al de mist in gegaan. 'Sorry hoor' mompel ik met schorre stem als ik niet als eerste wakker word voor onze huilende kleuterdochter met een 'enge droom'. Wat een onzin natuurlijk...die sorry, want kan ik er wat aan doen dat ik zo heerlijk sliep.

Tijdens de ochtendbespreking op mijn werk merk ik dat ik meer m'n mond hou. Net als in de koffiepauze, mijn normale 'sorry hoor, maar...' om zo in te breken in een discussie mag ik nu niet zeggen dus hoe ga ik dat nu doen? Iedereen gelijk geven dan maar? Ik ben er nog niet uit.

Waar is mijn ventiel?

Help, ik ben mijn verdekt opgestelde uitlaatklep kwijt. Want alles waar ik het niet mee eens ben en normaal keurig verpakt kwijt kan, hou ik nu voor mezelf. Want stel je toch voor dat het eens hard aan komt...bleegh. Daardoor ontstaat er een soort hogedrukpan in m'n lichaam. De hele dag loop ik mezelf al zuchtend en met yoga-ademhalingen te ontluchten. Of ik dat nog vijf dagen volhou?

Yes!

’s Middags is daar dan eindelijk een pluspunt. “Hoera! Geen sorry gezegd omdat ik iets niet wist en diegene niet kon helpen”, schrijf ik haastig in mijn aantekeningen. Opluchting. 

Helaas, tijdens de nieuwjaarsborrel van mijn werk ontsnapt de ene na de andere ‘sorry hoor’. Om te janken, maar ik troost mezelf met de gedachte dat ik me er bewust van ben.

Morgen beter. Met 's avonds Het Inwerkmoment bij Radio Glasnost. Dat moet toch lukken zonder sorry...

* Hoe is het jou vergaan vandaag? Doe je nog niet mee, je kan gerust nog instappen in de 'Zeven dagen zonder sorry challenge'.