Challenge: Zeven dagen zonder sorry

Vandaag las ik de beste tweet in tijden. Over het eeuwige ge-sorry van vrouwen. In de column ‘Waarom vrouwen altijd sorry zeggen’ gaat @japked uitvoerig in op het onnodige sorry zeggen van vrouwen. En dat we dat de godganse dag doen. Om onszelf weg te cijferen, om aardig gevonden te worden en om maar niet door onze mening anders te zijn dan de anderen.
Zoveel herkenning bij mij. Ik werd er warm van, het begon te borrelen en ik wist meteen: hier moet ik wat mee.

Challenge
En welnu, ik ga de komende zeven dagen geen sorry meer zeggen. Niet als ik de juf mijn koude hand toesteek, niet als ik een minuut te laat op de afspraak kom en ook niet als ik op verjaardagsvisite per ongeluk tegen de stoel van mijn buurvrouw stoot.
En ook niet als…nou ja, zo kan ik nog wel pagina’s vol typen met belachelijke sorry onderwerpen.
Ik ga mezelf niet langer wegcijferen. Ik mag er zijn. Punt. En ook als ik ergens anders over denk dan jij, dan ga ik dat hardop zeggen met rechte rug en absoluut niet dat ’s-woord’ gebruiken.
Ik ga alleen, zoals @japked zo mooi zegt, sorry zeggen als ik iemand ‘zwaar lichamelijk, psychologisch, financieel of technologisch letsel heb toegebracht’.

Doe mee!
Let op, waar hier ‘ik’ staat zou ook ‘jij’ kunnen staan. Want wij vrouwen moeten af van dat milde, die ‘Sorry dat ik besta’- mentaliteit. Dus doe jij ook mee? Deze week, zeven dagen lang zeg je geen sorry. En geen ‘maar’, en ook geen ‘Ik heb er natuurlijk geen verstand van, maar...’ (o, die zeg ik zo vaak dat ik nu haast moet kotsen. Want ik heb er wel verstand van want ik heb er namelijk zes jaar voor geleerd.)
Je kan ook, als je dat makkelijker lijkt en zoals @japked zegt, ‘geen-sorry’ zeggen op de momenten dat je anders ‘sorry’ zou zeggen. Dus ‘ik zeg geen-sorry en zet even het raam open’. Maar ik denk dat dat HO, STOP DE PERSEN…DELETE… Ik WEET dat dat voor mij niet werkt. Zie ik leer het al.

Anti-sorry dagboek
Ik zal hier, op dit blog, de komende week elke dag schrijven hoe het me vergaat. Als vrouw die niet meer soft is, opkomt voor haarzelf en haar mening. En ik hoop dat jij daardoor geïnspireerd raakt en dat we zoals @japked zegt binnenkort stukken minder dikke mannen van vijftig aan de top hebben zitten. En als dat te ver van je bed is dan doe je het omdat je er een goed gevoel van krijgt. Want ook jij mag er zijn. (als je eens hoorde hoe hard ik die laatste punt in mijn toetsenbord ramde…)




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen