Janneke Heimweg | Auteurspagina

Hier volgt een bekentenis: ik heb een hekel aan het beoefenen van sport. Zo. Die komt binnen hè. Al sinds mijn jeugd voel ik me een buitenbeentje. Zowat elke sport heb ik geprobeerd, maar niets kon ik langer dan een seizoen volhouden. Telkens weer ging ik met tegenzin heen. Liever las ik ‘Kruistocht in spijkerbroek’, de hele Snelle Jelle reeks en Pietje Bell en noem maar op. De pluim mis slaan Totdat ik op badminton ging. Gewoon voor de gezelligheid en om het gevoel te hebben ergens bij te horen. Bleek dat mijn teamgenoten op de training kwamen om te trainen. Terwijl ik op maandagavond in het veld mijn weekendbelevenissen wou doornemen, gingen zij gewoon door met spelen. En toen bleek dat zij tijdens de pauzes van een toernooi oefenpotjes gingen spelen… Dus je begrijpt, ook dat werd 'm niet. En ik was toen al bijna dertig hè.   Buitenspel Nog steeds heb ik geen sport gevonden die bij me past. Mijn sportieve tijd begint nu toch wel te dringen. Telkens ...

Onlangs las ik de volgende passage in een literaire thriller: ’Tom zegt dat ze met elkaar hebben… gesproken,’ zei Frederic. Tussen de laatste twee woorden liet hij een korte pauze vallen, wat suggereerde dat er misschien meer had plaatsgevonden. Dom Ik was geschokt. Echt waar. Ik ben toch niet gek, dacht ik onmiddellijk. Het kwam door het deel achter de komma: ‘ wat suggereerde dat er misschien meer had plaatsgevonden.’ In mijn ogen is deze toevoegende zin, totaal overbodig. Sterker nog, ik voel mij als lezer niet serieus genomen. De schrijver moet hebben gedacht, dat ik als lezer niet zelf kan bedenken wat de drie puntjes suggereren. Dat is jammer. Of ben ik de enige die hierover valt, omdat ik toevallig zelf ook schrijf? Levensvragen Dit voorval bracht mij op de volgende vraag: hoe schat je de talenten van je lezer in? Hoe weet je als schrijver zeker dat de lezer begrijpt wat je bedoelt? Hoe weet je zeker dat die ene toevoeging echt noodzakelijk is en niet, zoa...