Je stopt toch niet met je thriller?

Gister, op een doodgewone dinsdag, is het plot van mijn thriller Cum Laude overleden.
En gek genoeg ben ik de kalmheid zelve.

Wat is er gebeurd?
Een stomme rekenfout is de schuldige, nou ja, de schrijver die met haar oogkleppen op vergat de berekening te maken.

In mijn verhaal zou mijn historische heldin een bastaardzoon hebben. Die bastaardzoon zou zelf weer een zoon krijgen, dus zo ontstond de bastaardkleinzoon. Snap je het nog?

Maar de bastaardzoon moest geboren worden in 1976, wat betekent dat hij dus nu 37 zou zijn. En de bastaardkleinzoon dan, zul je denken. In mijn verhaal is hij student,... euh, student? Dus de bastaardzoon was 14 toen hij vader werd? Bam!

Daar ging dus mijn plot
Het gekke is dat ik er erg rustig onder ben, zie het zelfs als een teken. Van een misschien wel heel ingewikkelde verhaallijn, die zou afleiden van Juul en haar belevenissen.

Hoe moet het nu verder?
Geen idee. Eerlijk niet. Ik heb nog minstens tien scenes vooruit te schrijven. En eigenlijk vertrouw ik op Juul, dat zij mij in de loop van haar onderzoek zal wijzen hoe het verder gaat. Wie haar bedreigd en wat de rol van haar studievriend Seger (de ex-bastaardkleinzoon) nou uiteindelijk is.

Dit klinkt vaag en zweverig, maar ik weet dat jullie schrijvers dit begrijpen.
Dus, niks niet stoppen, ik ga door! Dat wil ik en dat moet ik, voor mijzelf en voor Juul.