Culturele Zondag | Brons is de winnaar

Hoera, het is weer eens terrassenweer! Eindelijk klinkt het gezellige geroezemoes en gelach op het binnenplein van Het Paleis Groningen. De rode picknickbanken zijn goed gevuld, de live muziek maakt het geheel meteen tot een feest.

Soepjurken

Ook deze laatste Culturele Zondag van het seizoen is er weer veel te beleven. Er zijn bijvoorbeeld soepjurken te bewonderen, deze bijzondere benaming doet gelijk publiek trekken. Er zijn zelfs jurken van krantenpapier, duidelijk is dat de nieuwsberichten en columns van het Dagblad van het Noorden dienst doen als patroon voor de bijzondere ‘stof’. Kijk daar hou ik van, een tweede leven voor al die schrijfsels. Ik krijg gelijk zin om te lezen.

Natuurlijk wandel ik even binnen bij Uitgeverij Passage, die fraaie bladen tentoonstelt uit ‘Tekst/ Figuur’, een samenwerkingsproject tussen dichters en beeldmakers tijdens Poetry International 2013.

Bronzen mama

'Kinder' (foto: gezinsbode.nl)

Zoals bij elke culturele zondag word ik ook vandaag weer verrast. Ik dwaal door de gangen van het gebouw en zie het atelier van Mette Bus. Inderdaad de beeldhouwer die de bronzen ‘Moeder en kind’ op de rotonde van de Korreweg (hier in de stad) heeft gemaakt. Aan de hand van een fotoreportage legt ze uit hoe zij het beeld precies gemaakt heeft. Ik ben diep onder de indruk.

Een half jaar heeft Mette gewerkt aan dit karakteristieke bronzen beeld van 230 cm hoog. Betongaas, gips en engelengeduld waren de ingrediënten waarmee Mette het begin van het beeld boetseerde.

Handen als kolenschoppen

Helaas was het leven van de gipsen reuzin van korte duur, want zodra er een mal van was gemaakt -waarin het brons werd gegoten- was het gipsen voorbeeld onbruikbaar.

‘Ze is er zelfs niet meer’, zegt Mette. Ik kijk haar vol ongeloof aan. Wat zonde, wil ik roepen. Maar wat weet ik nou van beeldhouwen, dus ik hou mijn mond.

Foto: www.mettebus.com

Het eigenlijke brons gieten was in een minuut klaar, grappig anekdote is dat de medewerkers van de bronsgieterij van een afstandje stonden te kijken naar hoe het gloeiend hete brons tot een ‘breedgeheupte’ moeder met baby en kind werd gegoten. Dit maakten ze niet alle dagen mee.

Mette zelf ook niet, ze vertrouwt me toe dat haar handen soms net kolenschoppen leken. Schrammen, gaten en bloedende krassen werden weggesmeerd met crème en af en toe wat rust.

Gronings, een taal van het gevoel

Nu staat moeder met haar kroost midden op de rotonde van de Korreweg, ‘in het asfalt’ verzucht Mette. ‘Ik heb wel tien vergaderingen met de gemeente belegd, of ik het beeld alsjeblieft in gras mocht zetten. Maar de gemeente klaagde over onderhoud.’

Tot slot vraag ik, ‘Heeft het beeld ook een naam?’. Iedereen heeft tenslotte een naam, is mijn logica, en inderdaad het beeld heet ‘Kinder’.

‘Ja, op zijn Gronings hè’, zegt Mette met een grijns. Ik knik weer en bewonder de naam, dat ik geen Gronings spreek of versta zeg ik er maar niet bij.

Dat vind ik dus zo leuk aan dit soort culturele middagen, je leert altijd wel wat. De volgende Culturele Zondag is op 15 september 2013, dus wil jij ook wat leren kom dan vanaf 13.00 uur naar het Paleis Groningen.