Pestkop!

Nu ga ik het toch doen. Ik heb telkens gezegd, ik doe er niet aan mee. Ik ga geen aandacht vragen voor mijn teksten, door over dit vreselijke onderwerp te schrijven. Maar ik ben gezwicht.
Deze blog gaat over pesten.

Twee redenen 
De eerste is dat ik gister ‘Tegenlicht’, van Esther Verhoef, heb uitgelezen. Ondanks dat het, naar mijn mening geen echte literatuur is, heeft het verhaal me behoorlijk vastgegrepen.
Voor wie het boek niet gelezen heeft, een groot deel ervan gaat over pesten. In de eerste hoofdstukken wordt dit zo gedetailleerd, zo invoelbaar en (helaas) herkenbaar geschreven dat ik het boek regelmatig moest wegleggen. Goed gedaan dus van de schrijver, zegt mijn schrijfhoofd.

Maar mijn lezershoofd had het er dus moeilijk mee. Want ook ik ben vroeger gepest. Ik heb het er eigenlijk nooit over. En waarom zou ik, ik ben goed terecht gekomen (al zeg ik het zelf) en het was ‘maar’ een jaar.
In de brugklas was ik de klos. En waarom? Dat zeiden ze niet. Naar ik nu denk, was het omdat ik optrok met een sullig meisje (vreemd haar en megabril). Zelf was ik ook niet de meest modieuze, trouwens.
Verder was er niemand in de klas die ik kende, dus werd ik ‘vriendin’ met haar, iemand die ook niemand had. Gemakkelijk dus, maar ik betaalde een prijs.

De tweede reden van deze blog is het nieuwsbericht ‘Pesten heeft nog minstens 10 jaar gevolgen'. Dit geldt overigens ook voor de daders.
Ik denk zelfs dat pesten je hele leven bij je blijft. Altijd die onzekerheid in groepen, sensoren die aanstaan voor onrecht en kippenvel bij het idee dat mensen achter je rug om over je praten.
  
Vraag
Wat ik mij na aanleiding van dit nieuwsbericht afvraag is, kun je aan iemand zien dat hij/ zij vroeger gepest is? Wat zijn de kenmerken op volwassen leeftijd? Is het die ene buurman met zijn bierbuik, of je naaste collega die wat aan de corpulente kant is, of die sportvriend met zijn acnelittekens en zijn vette haar?
Zijn het de stillen? Of juist de schreeuwers, in het kader van ‘de aanval is de beste verdediging’?

Of het pesten ooit ophoudt? Ik ben bang van niet. Het hoort bij de natuur, bij de evolutie en bij dat rare groepsgedrag. Maar misschien kan de mens, als doorontwikkeld dier, nadenken over de consequenties van het pestgedrag. En dan in een roze droomwereld is iedereen blij en leven we vreedzaam naast elkaar. Zoiets?

Bedankt voor het lezen.




Reacties

  1. Waarom zou ik anders over je gaan denken?
    En had je aan mij 'gezien'? Dat ik ook gepest ben vroeger? ;-) Ik was een stille, loei-verlegen en ook nog eens niet van plan met de mode mee te doen. Dat verlegene is er inmiddels redelijk af, alleen in groepen klap ik nog wel dicht.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dankjewel Marije, voor je eerlijke reactie. Toch zit ik hier met kloppend hart, omdat ik zojuist een soort van coming out heb gedaan.
    Ik had inderdaad niets aan jou 'gezien'..haha.. Gelukkig zijn we schrijvers, kunnen we heel wat frustratie in kwijt, zo werkt het in mijn geval althans.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goed stuk Janneke!

    groetjes,
    Lilian

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goede blog. Ja, en ik ben ook vroeger gepest. Als ik naar de foto's van toen kijk denk ik: het komt vast door mijn tanden, bril en haar :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

150 spannende woorden. Een eitje!