Gastblog | De romantiek van Retro

Onlangs schreef ik voor thuisinstyling.nl onderstaande gastblog.

Al tien minuten kijk ik erna. Onze eetkamerstoel. Alle kanten bestudeer ik aandachtig, maar ik zie het niet. Is het een designklassieker, geen idee.
Wat ik wel zie is gewoon een stoel. Je kunt erop zitten. Het ding is wit en heeft vier metaalkleurige poten die naar buiten staan als de benen van een pasgeboren veulen. Ook zit er een handvat aan de achterkant van de rugleuning. Wat weer superhandig is, zodat je niet met je vieze vingers aan de witte bekleding zit. Uitvinding!
Het mag duidelijk zijn, ik heb geen deskundig oog voor interieur en vintage spullen.

Nieuwsgierig
Annemarie, van thuisinstyling.nl, vroeg of ik een stukje wilde schrijven over interieur. Dat ik er geen verstand van heb, betekent niet dat ik er niet over kan schrijven. Ik vind het juist interessant hoe de interieurwereld werkt.
Wij schrijvers zijn behoorlijk nieuwsgierig. En daarom vraag ik me af waarom mensen van retrospullen houden? In feite is het toch gewoon oude rommel?

Onder je hersenpan
Ik kan natuurlijk niet in het hoofd van jullie retrokenners kijken, dus zal ik moeten gokken. Zelf hou ik zeker wel van oude spullen, maar dan alleen die eigendom zijn van bijvoorbeeld mijn oma’s. Omdat ik de mens ken achter die prachtige zilveren theepot en weet hoe gek ze op dat servies is.
Ook word ik heel blij van oude brieven en dagboeken van familie, met dat stijlvolle schuin geschreven handschrift. Ik vind het belangrijk ze te bewaren, zodat de verhalen die erin staan nooit vergeten worden.

Pure romantiek
Retroliefhebbers verdenk ik van dezelfde romantische motieven. Immers je herkent dat ene piephertje uit je jeugd. Of dat oranje koekblik met grote bruine cirkels erop doet je denken aan het behang in de keuken van je grootouders. Verhalen komen boven, je denkt terug aan toen en mijmert over hoe snel de tijd gaat.
Heb ik het mis? Vertel me dan waarom jij van retro houdt en wie weet is de hoofdpersoon in mijn volgende boek een interieurheld met jouw drijfveren.









Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik...
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk...
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘v...
Meer lezen